ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Μπροστά στη λαίλαπα των νέων σκληρών μέτρων του ΔΝΤ που έρχονται να πλήξουν τον Έλληνα πολίτη, η Κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το προσχέδιο νόμου του «Καλλικράτη». Είναι κοινά αποδεκτό, ότι το ελληνικό κράτος είναι από τα πιο συγκεντρωτικά της Ευρώπης και η τομή που πρέπει να γίνει είναι επιτακτική. Ο φιλόδοξος στόχος του «Καλλικράτη» είναι να γίνει το κράτος πιο φιλικό απέναντι στους πολίτες, να αποκτήσει η έννοια της αποκέντρωσης πραγματικό χαρακτήρα και να μπορούμε να μιλάμε για ένα σύγχρονο αποτελεσματικό και επιτελικό κράτος. Αρχικά, οι 910 Δήμοι και οι 124 Κοινότητες που υπάρχουν σήμερα συνενώνονται σε 333 έως 343 Δήμους. Οι 57 Νομαρχίες και τα 19 Επαρχεία καταργούνται και αντικαθίστανται από 13 αιρετές Περιφέρειες και οι 13 κρατικές Περιφέρειες αντικαθίσταται με τη σειρά τους από 7 αποκεντρωμένες Διοικήσεις. Το πολιτικό προσωπικό μειώνεται κατά 60%, τα Νομικά Πρόσωπα των Δήμων μειώνονται κατά 4.000 και τα διοικητικά τους συμβούλια κατά 20.000. Αδιαμφισβήτητα αυτό σημαίνει μεγάλη μείωση δαπανών, είναι ένα βήμα προς το νοικοκύρεμα του κράτους.
Μια άλλη καινοτομία που φέρνει το σχέδιο «Καλλικράτης», είναι η 5ετής θητεία δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων από το 2014. Οι εκλογές για την ανάδειξη των παραπάνω οργάνων θα γίνονται μαζί με τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με το μέτρο αυτό θα μειωθούν σε μεγάλο βαθμό οι εκλογικές δαπάνες και επιχειρείται να δοθεί παραπάνω κύρος και ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στις Ευρωεκλογές, στις οποίες παραδοσιακά τα ποσοστά αποχής είναι πολύ μεγάλα. Ακόμα, με τον «Καλλικράτη» μεταφέρονται πολλές αρμοδιότητες στους Δήμους και στις Περιφέρειες ώστε να γίνει πράξη η αποκέντρωση. Για παράδειγμα, οι νέες αρμοδιότητες των νέων Δήμων αφορούν στους τομείς Πολεοδομίας, Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας, Εμπορίου, Μεταφορών. Το μεγάλο στοίχημα για την επιτυχία της μεταρρύθμισης στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, είναι εκτός από την αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων να μεταφερθούν και οι οικονομικοί πόροι ώστε να έχει νόημα η αποκέντρωση, η εξυπηρέτηση του πολίτη και η ανάπτυξη των Δήμων και των Περιφερειών. Βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι η καθιέρωση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων για την οικονομική στήριξη των Δήμων και των Περιφερειών, καθώς επίσης και η θέσπιση ενός νέου αναπτυξιακού προγράμματος, του προγράμματος «Ελληνική Αρχιτεκτονική Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης» («ΕΛΛΑΔΑ»). Πρέπει όμως να είναι πλήρως κατοχυρωμένοι αυτοί οι πόροι και να γίνει η κατάλληλη μεταφορά προσωπικού, μεταφορά υλικοτεχνικών υποδομών και εξοπλισμού, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και ολόκληρων υπηρεσιών. Επομένως πρέπει, η Κυβέρνηση να μεριμνήσει εγκαίρως, και να έχουν προηγηθεί όλες εκείνες οι διαδικασίες που θα διευκολύνουν την ομαλή μετάβαση στη νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι οι εκλογές θα γίνουν σε λιγότερο από 7 μήνες.
Στα θετικά του νομοσχεδίου, τοποθετείται η θεσμοθέτηση Επιτροπής Διαβούλευσης, Συμβουλίου ένταξης μεταναστών και ο θεσμός της Συμπαράστασης του Δημότη και της Επιχείρησης. Επίσης, ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι υπερχρέωσης και πτώχευσης των νέων Δήμων με την Επιτροπή Ειδικού Ελέγχου και με το πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης. Ακόμα, όλες οι προσλήψεις θα γίνονται μέσω του ΑΣΕΠ και με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να δοθεί τέλος σε πελατειακές σχέσεις και τακτοποίηση «γνωστών και φίλων». Για να πετύχουν οι τομές στο κράτος, πρέπει να είναι πλήρως κατοχυρωμένοι οι οικονομικοί πόροι, διότι χωρίς αυτούς δεν θα μπορούν οι Δήμοι και οι Περιφέρειες να φέρουν σε πέρας την ανάπτυξη και δεν θα μπορούμε να μιλάμε για ένα πραγματικά σύγχρονο κράτος. Μέσα στην τεράστια οικονομική κρίση που ζούμε, τα πειράματα είναι απαγορευτικά και η Κυβέρνηση πρέπει να διασφαλίσει την επιτυχία του όλου εγχειρήματος. Αλλιώς, ο «Καλλικράτης» σε λίγα χρόνια θα έχει την τύχη του «Καποδίστρια».

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής ο Πρωθυπουργός δήλωσε πως είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και εξουσιοδότησε των Υπουργό Οικονομικών να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες. Τις επόμενες μέρες ο μηχανισμός αυτός θα ενεργοποιηθεί σύμφωνα με τη διαδικασία που έχει προβλεφθεί. Δηλαδή, αρχικά η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει άμεσα να συντάξουν ένα πόρισμα που θα βεβαιώνει ότι η Ελλάδα πρέπει να υπαχθεί στο μηχανισμό στήριξης.
Ακολούθως τα μέλη του Eurogroup (οι 16 χώρες της ευρωζώνης) καλούνται να επικυρώσουν ομόφωνα το πόρισμα. Εφόσον εγκριθεί το ελληνικό αίτημα και πριν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για το μακροπρόθεσμο δανεισμό, η χώρα μας μπορεί να ζητήσει βραχυπρόθεσμα δάνεια-"γέφυρες" (bridge loans), προκειμένου να καλύψει επείγουσες δημοσιονομικές ανάγκες. Οι άμεσες ανάγκες της χώρας υπολογίζονται περίπου στα 11 δις. Ευρώ και το ποσό αυτό αναμένεται να ζητήσει η Ελλάδα από τις χώρες της Ευρωζώνης. Είναι λοιπόν σαφές ότι από τις 23 Απρίλη μπήκαμε με κάθε τιμή και δόξα στον αστερισμό του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Μιας και ακόμα δεν έχει κάνει σαφές το ΔΝΤ πολλά μέτρα τα οποία θα κληθεί να λάβει η Κυβέρνηση μέσα στην επόμενη τριετία, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν κάποια από τα μέτρα τα οποία υιοθέτησαν η Ρουμανία και η Ουγγαρία, καθ’ υπόδειξη του ΔΝΤ. Αρχικά, στη Ρουμανία, οι μισθοί του Δημοσίου μειώθηκαν, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα, 500.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και οι τράπεζες έκλεισαν ανεπίσημα τις στρόφιγγες του δανεισμού. Λογικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, ήταν να χτυπηθεί η αγορά και χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλλαν λουκέτο μην μπορώντας να προσαρμοστούν στη νέα οικονομική πραγματικότητα. Το θετικό είναι ότι το κόστος δανεισμού του Ρουμανικού δημοσίου ελέγχθηκε, σε τέτοιο σημείο ώστε η χώρα να έχει κάνει χρήση των 9 από τα 20 δισ. δανεισμού που της εγκρίθηκαν και το χρέος να μειωθεί σε απόλυτους αριθμούς το πρώτο δίμηνο. Από το 2011 – 2012 η Ρουμανία εκτιμάται ότι θα επιστρέψει δυναμικά στην Ευρωπαϊκή οικονομική σκηνή, προσελκύοντας εκ νέου μεγάλες επενδύσεις, στην παραγωγή, το εμπόριο, τις υπηρεσίες και φυσικά τα ακίνητα. Οι πολίτες της Ρουμανίας υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ έλυσε προβλήματα, έκανε λάθη, αδίκησε πάρα πολλούς, βοήθησε όμως τον λαό να ξυπνήσει και να αντιληφθεί ότι η επίπλαστη ευημερία στηριγμένη σε δανεικά δεν οδηγεί πουθενά.
Η διεθνής οικονομική κρίση έπληξε την Ουγγαρία από το τέταρτο τρίμηνο του 2008, και το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς εγκρίθηκε δάνειο ύψους 12,5 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ, 6,5 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και 1 δισ ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα, ενώ στους όρους του δανείου αναφερόταν ότι το ΔΝΤ θα παρακολουθεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού με την κεντρική τράπεζα της Ουγγαρίας να αναλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο της διοίκησης των μεγάλωνΑ ουγγρικών τραπεζών. Αρχικά υπήρξε πάγωμα των μισθών του δημοσίου για την επόμενη διετία, περικοπή του 13ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων προς τις τοπικές αυτοδιοικήσεις και τον αγροτικό τομέα, σταδιακή αύξηση από το 2012 της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 έτη, αναπροσαρμογή των συντάξεων και περικοπή του δώρου Χριστουγέννων. Ακόμα, μειώθηκαν κατά 10% των επιδομάτων ασθενείας και αναπηρίας. Από την 1η Ιουλίου 2009 αυξήθηκε το ΦΠΑ από 20% στο 25%, όπως και η φορολογία στη βενζίνη, στα τσιγάρα και στα ποτά κατά 6%. Στα είδη πρώτης ανάγκης (ψωμί, γαλακτοκομικά, θέρμανση) ορίστηκε ΦΠΑ 18%. Οι πρώτες εκτιμήσεις υποστηρίζουν ότι ο στόχος του 2009 για μείωση του ελλείμματος στο 3,9% του ΑΕΠ έχει επιτευχθεί, ωστόσο αναφέρεται ότι το συγκεκριμένο μέγεθος βρισκόταν σε πτωτική πορεία ήδη από το 2006. Επίσης, πρόβλημα παραμένει η τόνωση της εσωτερικής ζήτησης, ωστόσο από το τρίτο τρίμηνο του 2009 έχει παρουσιασθεί τάση κάμψης του ρυθμού μείωσης των λιανικών πωλήσεων και της βιομηχανικής παραγωγής.
Απ’ όλα τα παραπάνω μέτρα που πάρθηκαν στις δυο αυτές χώρες, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια για τους Έλληνες πολίτες. Για την είσοδο του ΔΝΤ στις εσωτερικές μας υποθέσεις, την ευθύνη έχουν όλες οι κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα την καταστροφική 5ετία του Κώστα Καραμανλή. Ο μηχανισμός στήριξης θα κάνει τα πάντα για να εξορθολογιστούν οι οικονομικοί δείκτες. Με το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων όμως τι θα γίνει; Διότι δεν είναι μόνο η μείωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Ας μην ξεχνάμε, ότι η ήδη αυξημένη εγκληματικότητα θα ενταθεί και πλέον μπορεί να βλέπουμε φόνους και ληστείες ακόμα για λίγα Ευρώ. Το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία είναι πολύπλευρο και κάτι ήξερε ο Όλι Ρεν όταν πριν λίγο καιρό σε άπταιστα Αγγλικά μας ευχόταν καλό κουράγιο.

ΤΟ ΔΝΤ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ

Όπως είπε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, «το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ». Η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε επίσημα τους αξιωματούχους του ΔΝΤ στην Αθήνα, για να εξεταστεί η οικονομική κατάσταση της χώρας. Μέχρι τη στιγμή που γραφόταν αυτό το κείμενο, η κυβέρνηση δεν είχε ζητήσει ακόμα την εφαρμογή του σύνθετου σχεδίου διάσωσης Ε.Ε –ΔΝΤ. Σωστά πράττει και αναφέρει συνεχώς ότι δεν προτίθεται να ζητήσει την εφαρμογή του. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα περιθώρια στενεύουν απειλητικά. Τα spread δεν λένε να πέσουν και συνεχίζεται αμείωτη η οικονομική υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας. Το ΔΝΤ λοιπόν μοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Όπως έχει επισημανθεί πολλάκις, όπου παρενέβη το ΔΝΤ, επήλθε οικονομική καταστροφή, κοινωνικές αναταραχές, ραγδαία αύξηση της ανεργίας και γενικότερα επικράτησε χάος.
Αν το ΔΝΤ προτείνει νέα σκληρά μέτρα και τα υιοθετήσει η κυβέρνηση, τότε προβλέπονται μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Και όταν μιλούμε για σκληρά μέτρα εννοούμε κάποια σαν τα παρακάτω: δεκάδες χιλιάδες νέες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, περικοπή μισθών και επιδομάτων και στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, νέα άνοδος στο Φ.Π.Α, στο φόρο καυσίμων και τσιγάρων και η λίστα μοιάζει ατελείωτη. Αυτό είναι το πλέον δυσοίωνο σενάριο. Εν αντιθέσει, υπάρχει η πιθανότητα το ΔΝΤ να μην ζητήσει πρόσθετα μέτρα από την ελληνική κυβέρνηση. Και αυτό βεβαίως δεν θα οφείλεται στις «καλές προθέσεις» του σοσιαλιστή Προέδρου του ΔΝΤ ,Ντομινίκ Στρος Καν (ο οποίος ως υποψήφιος στις επόμενος γαλλικές προεδρικές εκλογές θα θέλει να δείξει ένα ρεαλιστικό πολιτικό πρόσωπο στους συμπολίτες του), αλλά στα ήδη σκληρά μέτρα τα οποία υποχρεώθηκε να εφαρμόσει ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών.
Εφόσον λάβουμε υπόψη το θετικό σενάριο της μη επιβολής επιπρόσθετων οικονομικών μέτρων, μπορεί να υπάρξει μια οικονομική ανακούφιση από την πίεση των αγορών . Όμως θα πρέπει τότε να αντιμετωπιστεί ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, το οποίο θα είναι βαθύτατα πολιτικό. Οι Υπουργοί, μην μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο, θα μετατραπούν, άγνωστο για πόσα χρόνια, σε εντολοδόχοι του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα ζητηθούν, είναι βέβαιο πως θα προκαλέσουν σημαντικές τριβές και ως αποτέλεσμα, οι αντοχές του πολιτικού συστήματος θα δοκιμαστούν από την προοπτική μιας πολυετούς λιτότητας. Πολλοί είναι αυτοί που τονίζουν ότι όπου παρενέβη το ΔΝΤ, εκτός από την οικονομική καταστροφή, προξένησε και πολιτική αστάθεια, λόγω της πτώσης πολλών κυβερνήσεων και την αδυναμία κυβερνητικής προοπτικής (Αργεντινή, Λετονία). Το ερώτημα που γεννάται είναι αν θα προκληθεί και στη χώρα μας παρόμοια πολιτική αστάθεια και, αν συμβεί, ποιες μακροπρόθεσμες παρενέργειες θα έχει .
Η ενδεχόμενη προσφυγή στο ΔΝΤ θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για την ελληνική κοινωνία, αλλά και για το πολιτικό σύστημα. Ήδη παρατηρούμε ότι και η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα είναι τουλάχιστον σε αμηχανία. Όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, το ΠΑΣΟΚ υποχρεούται να εφαρμόσει μια πολιτική που υπερβαίνει το χαρακτήρα του, η ΝΔ περισσότερο ασχολείται με ενδεχόμενη απομάκρυνση της κ. Μπακογιάννη παρά με την οικονομική κατάσταση της χώρας και η Αριστερά είναι κατά πάντων και δεν έχει να προτείνει μια διαφορετική προοπτική. Ο ΛΑΟΣ από τη μια υπερασπίζεται την κυβέρνηση και από την άλλη προσεγγίζει τη ΝΔ. Στο σημείο αυτό, αξίζει να τονιστεί μια μέτρηση της κοινής γνώμης που πραγματοποιήθηκε και παρουσίασε την επιθυμία ενός μεγάλου ποσοστού του κόσμου για δημιουργία νέου κόμματος..Από την άλλη, η κοινωνία φαίνεται πως έχει καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης, αλλά η αλήθεια είναι πως η μικρομεσαία τάξη δεν αντέχει άλλα μέτρα. Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι άνεργοι και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι εναντίον νέων μέτρων και υπόσχονται «μάχες» και μεγάλες κινητοποιήσεις. Αυτές οι «μάχες» λοιπόν είναι που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεχίζει να προηγείται με μεγάλη διαφορά στην πρόθεση ψήφου. Αν όμως φτάσουμε σε νέο «δυστυχώς επτωχεύσαμε» , τότε ενδέχεται να πτωχεύσει και η ίδια η κυβέρνηση και οι παρενέργειες θα είναι μεγάλες και προς πολλές κατευθύνσεις.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ DEBATE ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=rk5HvJmy_yg&feature=related

Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

Στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας προστέθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε λέξεις και φράσεις που θυμίζουν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Έγινε λόγος για «βαθύ λαρύγγι» της Κυβέρνησης, το οποίο ευθύνεται για την αλματώδη αύξηση των spreads δανεισμού. Μακάρι όμως όλο το πρόβλημα να ήταν κάποιο κυβερνητικό «βαθύ λαρύγγι» ή μόνο η άστοχη «πολυλογία» κυβερνητικών παραγόντων που εκτινάσσει τα spreads. Το σίγουρο είναι πως οι αγορές και οι κερδοσκόποι δεν περίμεναν κάποια «κυβερνητική διαρροή», από ανώνυμους πάντα αξιωματούχους, ώστε να μας περάσουν τη θηλιά στο λαιμό. Είναι βέβαιο πως οι διεθνείς αγορές δεν έχουν πειστεί ακόμα, και είναι εντελώς αβέβαιο αν θα πειστούν στο άμεσο μέλλον, για την αξιοπιστία της χώρας μας. Οι κυβερνητικές αμαρτίες των 10 τελευταίων ετών είναι αμέτρητες και σαφώς δεν θα έμεναν κρυμμένες για πολύ καιρό ακόμα κάτω από το χαλί. Διότι, τα spreads δεν ανεβαίνουν από μόνα τους μόνο από φήμες, αν δεν υπάρχουν και πραγματικά γεγονότα.

Η ραγδαία αύξηση των spreads είναι αναμφίβολα το πρώτο θέμα της επικαιρότητας. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι το έλλειμμα για το πρώτο τρίμηνο του 2010 είναι κατά 39,2% σε σχέση με το περσινό πρώτο τρίμηνο (από τα 7,1 δις Ευρώ έπεσε στα 4,3 δις Ευρώ). Το ποσοστό είναι αισθητά υψηλότερο του στόχου μείωσης κατά 30,2% βάσει του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προβλέπει έλλειμμα 21,6 δισ. ευρώ έναντι 30,9 δισ. πέρσι και 22,5 δισ. του φετινού προϋπολογισμού. Βασικότερος παράγοντας μείωσης του ελλείμματος αποδεικνύεται για την ώρα η σημαντική μείωση των πρωτογενών δαπανών σε ποσοστό 6,3% κι ενώ δεν έχουν αρχίσει να αποδίδουν στο σύνολό τους τα πρόσθετα μέτρα των περίπου 5 δισ. ευρώ που ανακοινώθηκαν στις 3 Μαρτίου. Ακόμα, πρέπει να επισημανθεί πως καθοριστικός μήνας για την περαιτέρω μείωση του ελλείμματος είναι ο Απρίλιος, κατά τον οποίο θα καταγραφεί η αύξηση του ΦΠΑ και οι περικοπές στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων.

Παρά τη θετική εξέλιξη με το έλλειμμα, πρέπει ωστόσο να τονιστούν κάποιες αδυναμίες. Αρχικά, η επικοινωνιακή διαχείριση της οικονομικής κατάστασης δεν είναι η ενδεδειγμένη. Κορυφαίο δείγμα της επικοινωνιακής αδυναμίας της κυβέρνησης είναι να ελέγξει τις συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις κορυφαίων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου τα οποία κάθε φορά, με δηλώσεις τους, ενέτειναν το πρόβλημα. Επίσης, ο Υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, όταν παρομοίαζε την ελληνική οικονομία με τον «Τιτανικό», ταυτόχρονα η χώρα έπρεπε να δανειστεί και οι δηλώσεις αυτές σε καμία περίπτωση δεν θα έκαναν καλό στα επιτόκια δανεισμού. Αυτή η επικοινωνιακή παλινδρόμηση δείχνει και ένα πολιτικό πρόβλημα: Είναι αισθητή η παρουσία δυο διαφορετικών ΠΑΣΟΚ μέσα στην κυβέρνηση. Το ένα δείχνει να στηρίζει τα σκληρά, πλην αναγκαία, μέτρα που υποχρεώθηκε να λάβει η κυβέρνηση, ενώ το άλλο ΠΑΣΟΚ δείχνει τουλάχιστον σκεπτικό απέναντι στην κυβερνητική οικονομική πολιτική.

Αυτό όμως που έχει βαρύνουσα σημασία αυτές τις δύσκολες στιγμές, είναι να γίνουν κατανοητά τα λάθη στους κόλπους της κυβέρνησης και να σταματήσει η κυβερνητική και κοινοβουλευτική φλυαρία. Ο λαός έχει καταλάβει την κρισιμότητα του οικονομικού προβλήματος και απαιτεί να σταματήσουν η κυβερνητική φλυαρία, τα mea culpa, οι «διαρροές» και οτιδήποτε άλλο μπορεί να πληγώσει ακόμα περισσότερο την οικονομία και την αξιοπιστία της χώρας. Η μεγάλη μείωση του ελλείμματος δείχνει το δρόμο της συνέχισης των αλλαγών. Είναι εξίσου αναγκαίο να ξεπεραστούν τα σημάδια ερασιτεχνικών, αντιφατικών και ασυντόνιστων χειρισμών (π.χ το συνεχόμενο «σβήσε- γράψε» στο φορολογικό νομοσχέδιο), που εκδηλώνονται σχεδόν καθημερινά. Για να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων, πρέπει η κυβέρνηση να δουλέψει καλύτερα, γρηγορότερα και πιο συντονισμένα. Καλά τα λόγια στήριξης αλλά καλύτερα τα πολιτικά χειροπιαστά αποτελέσματα. Πρέπει οι αλλαγές να συνεχιστούν με γοργό ρυθμό και χωρίς κυβερνητικές καθυστερήσεις διότι από μόνος του ένας Τρισέ δεν φέρνει την άνοιξη.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, μαζί με τα αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), δείχνουν με τον πλέον πειστικό τρόπο την οικονομική και θεσμική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η Ε.Ε. Αρχικά, σε ότι έχει να κάνει με την «Ελληνική περίπτωση», μόνο και μόνο η σύμπραξη του ΔΝΤ σε πιθανή χορήγηση «ευρωπαϊκής» οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα μας, δείχνει το μέγεθος της θεσμικής και οικονομικής κρίσης της Ένωσης. Η Ένωση δεν έχει προβλέψει κάποιο μηχανισμό διαχείρισης κρίσεων και κατά συνέπεια εμφανίζεται το ΔΝΤ ως ο μελλοντικός σωτήρας. Η ιδέα Σόιμπλε για ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο είναι σωστή στη σύλληψή της αλλά χρειάζεται επεξεργασία και πολιτική βούληση.

Ο Ζακ Ντελόρ, και πολλοί άλλοι φιλοευρωπαϊστές, οραματίζονταν την πολιτική Ένωση της Ευρώπης, διότι ήξεραν πως χωρίς αυτή, το μέλλον της Ευρώπης θα ήταν αρκετά δυσοίωνο. Αρκετές χώρες, με μπροστάρη τη Μεγάλη Βρετανία, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση την πολιτική Ένωση και για τον λόγο αυτό, η Ευρώπη άρχισε να επικεντρώνεται μόνο στη διεύρυνση. Η διεύρυνση αυτή όμως, επικεντρωμένη μόνο στο αμιγώς αριθμητικό σκέλος, αψήφησε κάποια δημοσιονομικά, αναπτυξιακά κριτήρια και πλέον φαίνεται ξεκάθαρα πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει βρει σε ύφαλο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ένωσης, είναι ότι παρά τις όποιες προσπάθειες έχουν γίνει από την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, είναι δύσκολο οι ευρωπαίοι πολίτες να αποκτήσουν κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση. Οι ιδεολογικές ρίζες κάθε ευρωπαϊκού έθνους είναι πολύ ισχυρές. Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα είναι πολλοί εκείνοι που ζουν με τις αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος και πολύ λιγότεροι εκείνοι που ασχολούνται με τα προβλήματα του παρόντος, του μέλλοντος και τις προοπτικές της Ευρώπης. Δυστυχώς όλα αυτά τα ένδοξα παρελθόντα δεν έχουν μπορέσει ως τώρα να συνενωθούν και να αναπτύξουν την ευρωπαϊκή ιδέα και συνείδηση. Ακόμα, ένας σπουδαίος λόγος για τον οποίο η ευρωπαϊκή ενοποίηση ακολουθεί το δρόμο της οικονομικής ολοκλήρωσης και όχι της πολιτικής, είναι αναμφίβολα η πολιτική εξάρτηση από την Αμερική, το λεγόμενο Ατλαντικό σύνδρομο. Και αυτό γίνεται, διότι αφενός πολιτική ένωση χωρίς αυτοτέλεια δεν νοείται, και αφετέρου, το ΝΑΤΟ έχει υποκαταστήσει πλήρως την Ε.Ε στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί, η ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπως λαμβάνει χώρα, εξυπηρετεί τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, και το όνειρο για τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης θα παραμείνει όνειρο ανεκπλήρωτο.

Μετά από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, η οποία έδειξε περίτρανα τη μηδενική προστασία από ανάλογες κρίσεις και φτάσαμε στο σημείο να κουβεντιάζουμε για την τύχη του κοινού νομίσματος, μετά από τη νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, η οποία φαίνεται πως έχει διαχειριστική λογική και δεν κάνει λόγο για μακροπρόθεσμους πολιτικούς στόχους, είναι η κατάλληλη στιγμή να εντοπίσουν οι πολιτικοί ηγέτες της Ε.Ε τους λόγους που προκάλεσαν αυτή την οικονομική και θεσμική κρίση. Πρέπει ν’ αναζητήσουν τις αιτίες εκείνες που κρατούν την ευρωπαϊκή προοπτική εκτός πορείας. Κάποιοι επιμένουν να ισχυρίζονται πως η παρούσα κρίση είναι συγκυριακή και απλή, αλλά δυστυχώς πρόκειται για μια βαθιά απαξίωση της Ευρωπαϊκής ιδέας. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικές ηγεσίες της Ε.Ε δείχνουν τουλάχιστον αμήχανες να χειριστούν αυτή την κατάσταση. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο πολιτικό όραμα για να ξεπεράσει τη διαρκή στασιμότητα στην οποία βρίσκεται, έτσι ώστε να καταφέρει να εμπνεύσει τους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό πιστεύουν ότι για όλα τα δεινά τον χωρών τους φταίει η Ένωση. Ο ρόλος που καλούνται να παίξουν οι πολιτικές ηγεσίες, και όχι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, είναι καθοριστικός για την ευρωπαϊκή προοπτική και η ευθύνη τους θα είναι τεράστια αν ολιγωρήσουν ξανά.