ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ

Η ομολογία του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Τάσου Μαντέλη, για «χορηγία» από τη Ζήμενς, επιβεβαιώνει με τον πιο παραδειγματικό τρόπο πως οι εκατομμύρια φωνές των πολιτών κατά του πολιτικού συστήματος μόνο τυχαίες δεν είναι. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην κρίση αξιοπιστίας την οποία περνά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Οι πολίτες δικαίως εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την ατιμωρησία των εθνοπατέρων μας, τη στιγμή που χιλιάδες συμπολίτες μας κινδυνεύουν ακόμα και με φυλάκιση για μια οικονομική οφειλή λίγων ευρώ προς το κράτος. Το αίσθημα δικαίου δεν έχει επικρατήσει και για τον λόγο αυτό αντιδρούν σφόδρα οι πολίτες στα σκληρά οικονομικά μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση. Αν είχαν πειστεί εξ’ αρχής οι συμπολίτες μας για την πραγματική και ολοκληρωτική απονομή δικαιοσύνης, οι αντιδράσεις θα ήταν ηπιότερες καθώς θα ένιωθαν πως οι θυσίες τους θα έπιαναν τόπο.
Πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι βουλευτές οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους αναρίθμητα ακίνητα, μετοχές, αυτοκίνητα, σκάφη πολυτελείας, αποκτήματα όμως που σαφώς δεν μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο από τη βουλευτική τους αποζημίωση. Είναι πολλοί εκείνοι που εισερχόμενοι στο στίβο της πολιτικής είχαν μόνο ένα σπίτι και τώρα εμφανίζονται μεγαλοιδιοκτήτες. Η κυνική ομολογία του κ. Μαντέλη πρέπει να λειτουργήσει ως αφορμή ώστε να διερευνηθούν εξονυχιστικά από τη δικαιοσύνη τα πόθεν έσχες, οι τραπεζικοί λογαριασμοί και οι φορολογικές δηλώσεις όλων των βουλευτών από το 1996 μέχρι σήμερα. Αν διαπιστωθούν παρατυπίες, γεγονός που φαντάζει σίγουρο, πρέπει να πληρώσουν αυτοί οι πολιτικοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας. Και όταν λέμε να πληρώσουν, δεν αναφερόμαστε γενικά και αόριστα, αλλά κυριολεκτικά, και εννοούμε τη δήμευση της περιουσίας και ακολούθως την ποινική τιμωρία. Τα λόγια του Πρωθυπουργού περί «λαμογιών που πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί» είναι πιο επίκαιρα από ποτέ και πρέπει να γίνουν άμεσα πράξη.
Σαφώς και οι κατηγορίες δεν πρέπει ελαφρά τη καρδία να βαραίνουν και πολιτικούς οι οποίοι όχι μόνο δεν πλούτισαν παρανόμως, αλλά έφυγαν από την πολιτική φτωχότεροι. Ευτυχώς υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις και ευχή όλων είναι μετά από ενδεχόμενο εξονυχιστικό έλεγχο, να μπορούμε με βεβαιότητα να μιλούμε για ορισμένους που παρανόμως πλούτισαν, και για πολλούς που έχουν ακέραιο χαρακτήρα και είναι πιστοί στο λειτούργημά τους. Το άσχημο ,και συνάμα καταστροφικό, θα είναι να αποδειχθεί το αντίστροφο.. Ο Πρωθυπουργός, αλλά και ο κ. Σαμαράς, δεν έχουν εμπλακεί τώρα ή στο παρελθόν σε κάποιο από τα πολλά σκάνδαλα τα οποία επί πολλά χρόνια ταλανίζουν τη χώρα μας. Είναι ευκαιρία λοιπόν και για τους δυο να μην αργοπορήσουν και να «βγάλουν στη σέντρα» όλους τους διεφθαρμένους συναδέλφους τους. Δεν πρέπει να σκεφτούν το ενδεχόμενο ενός πιθανού πολιτικού κόστους, αλλά να προχωρήσουν άμεσα στην αυτοκάθαρση. Είναι και οι δυο τους πολιτικοί της νεότερης γενιάς και είναι απαραίτητο να μην σκεφτούν πως θα κρατήσουν τις εσωκομματικές ισορροπίες, αλλά πως θα βάλουν τα δυνατά τους να σωθεί η χώρα και να επιστραφούν τα κλεμμένα χρήματα στον κρατικό κορβανά προς ενίσχυση των μη προνομιούχων.
Πρέπει επίσης η δικαστική εξουσία να λειτουργήσει ανεπηρέαστη και να αποδώσει δικαιοσύνη. Η δουλειά της, όπως και αυτή των εξεταστικών επιτροπών, δεν είναι καθόλου εύκολη, καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν αρκετά σκάνδαλα. Σκάνδαλα τα οποία δεν έχουν αποκλειστικά πράσινο ή γαλάζιο χρώμα. Η εξουσία δυστυχώς διαφθείρει και μένει να αποδειχθεί πόσους έχει διαφθείρει. Γιατί το σίγουρο είναι ότι ο κ. Μαντέλης δεν πρέπει να αποτελέσει την αρχή και το τέλος ταυτόχρονα. Υπάρχουν και άλλοι «Μαντέληδες» και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Αιφνιδιαστικά, η Άνγκελα Μέρκελ πρότεινε την απαγόρευση των ανοιχτών πωλήσεων ασφαλίστρων κινδύνου κρατικών ομολόγων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια εικόνα πανικού στις διεθνείς κεφαλαιαγορές και στα χρηματιστήρια. Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό, ότι οι αγορές είναι πανίσχυρες και τα εθνικά κράτη μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση παρακολουθούν μην μπορώντας να αντιδράσουν άμεσα. Μπροστά στον τρόμο της οικονομικής κρίσης, δεν τηρούνται καν συμφωνίες της Ε.Ε, όπως για παράδειγμα η Συνθήκη του Μάαστριχτ η οποία ως ασφαλιστική δικλείδα είχε προβλέψει το ύψος του ελλείμματος κάθε χώρας να μην υπερβαίνει το 3%. Και μόνο αυτό το παράδειγμα, είναι ικανό ώστε να καταλάβει κανείς ότι τα θεμέλια στα οποία χτίστηκε η ευρωζώνη ήταν τουλάχιστον σαθρά. Το κοινό νόμισμα από μόνο του δεν μπορεί να φέρει ούτε δημοσιονομική πειθαρχεία, ούτε οικονομική ευημερία.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η ευρωζώνη, πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα και να υπάρξει από κοινού δράση όλων των κρατών μελών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λεγόμενες αγορές, γιγαντώθηκαν με την ανοχή των εθνικών κυβερνήσεων και της Ε.Ε. Η οικονομική κρίση που βιώνουμε μετρά πλέον περίπου 2 χρόνια και η Ε.Ε άργησε πάρα πολύ να αντιληφθεί αυτό το δομικό, πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα. Ακόμα, δεν είχε υπάρξει η πρόβλεψη για μηχανισμό διάσωσης των χωρών που θα είχαν οικονομικό πρόβλημα. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η χώρα μας, για την οποία εσπευσμένα και βιαστικά δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός στήριξης. Και πάλι όμως, η Ευρώπη δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να σηκώσει μόνη της το βάρος και έδωσε το δικαίωμα στο ΔΝΤ να γίνει συνδιαχειριστής αυτού του μηχανισμού αλλά και οποιουδήποτε μελλοντικού μηχανισμού που θα απευθύνεται στις χώρες οι οποίες βρίσκονται ήδη στο κόκκινο.
Το δίλλημα το οποίο έχει να αντιμετωπίσει η Ε.Ε είναι πολύ απλό: Ή βάζει φρένο στις αγορές , ή τις αφήνει ανεξέλεγκτες μέχρι να καταρρεύσουν πολλές χώρες, μαζί και το Ευρώ. Όσο μπορούν κάποιοι κερδοσκόποι, απλώς με ένα πάτημα ενός κουμπιού, να καταστρέφουν μια ολόκληρη εθνική οικονομία, το παράδειγμα της Ελλάδας θα είναι μόνο η αρχή. Η κ. Μέρκελ, ανέφερε ότι για να μπορεί να υπάρξει μια νέα διεθνή τάξη, και μια νέα διεθνή διακυβέρνηση, πρέπει όλες οι χώρες να δράσουν από κοινού. Η από κοινού συνεργασία είναι πράγματι το ζητούμενο, όχι όμως για τη διαμόρφωση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης όπως οραματίζεται η παγκόσμια πολιτική και οικονομική ελίτ. Οι ηγέτες της Ε.Ε πρέπει να δείξουν αποφασιστικότητα και πολιτική βούληση άμεσα ώστε να σωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η Ε.Ε είναι ένας πρωτόγνωρος θεσμός στην ιστορία. Μπορεί να έχει επικριθεί σφόδρα από πολλούς, όμως δεν πρέπει σε μια νύχτα να καταρρεύσει λόγω της ατολμίας και της αναποφασιστικότητας των Ευρωπαίων ηγετών. Όσο υπάρχει πολιτική στασιμότητα, το Ευρώ θα κινδυνεύει και το μέλλον του προβλέπεται αρκετά δυσοίωνο. Η Ε.Ε. αντιμετωπίζει μια ιδιότυπη δοκιμασία επιβίωσης, η οποία έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού ιδεώδους και του κοινού νομίσματος. Οι αγορές δεν πρέπει να μπορούν να εκβιάζουν τα κράτη και η Ε. Ε. θα πρέπει να εισαγάγει το δικό της φόρο χρηματιστηριακών συναλλαγών, αν η G20 αποτύχει να καταλήξει σε μια συμφωνία τον προσεχή Ιούνιο. Εκτός όμως από τον πόλεμο κατά τον αγορών που πρέπει να κηρυχτεί, και τα ίδια τα κράτη πρέπει να καταλάβουν ότι οι εποχές που έδιναν πλασματικά στοιχεία στην Ε.Ε, που ζούσαν μόνο με τις επιδοτήσεις χωρίς να επενδύουν στην πραγματική ανάπτυξη πέρασε ανεπιστρεπτί. Αν δεν γίνουν άμεσες κινήσεις, το 2010 κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως το έτος κατά το οποίο η ευρωζώνη κατέρρευσε.

ΕΚΟΨΑΝ 253 ΦΑΡΜΑΚΑ

Αυτή είναι η λίστα με τα 253 φάρμακα τα οποία από εδώ και στο εξής δεν θα καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Με την κίνηση αυτή, θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα στην υγεία πολλών ασφαλισμένων, καθώς ήδη το οικογενειακό εισόδημά τους έχει συρρικνωθεί και δεν είναι προφανές ότι όλοι θα έχουν τη δυνατότητα να τα προμηθεύονται. Το πρόβλημα βρίσκεται στα μεγάλα καρτέλ των φαρμάκων. Αν υπάρξει πάταξη των καρτέλ, τότε δεν θα είναι πρόβλημα για τα ταμεία το Maalox του συνταξιούχου..

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Πριν λίγες μέρες, ο Ταγίπ Ερντογάν συνοδευόμενος από 10 Τούρκους Υπουργούς και δεκάδες συμπατριώτες του επιχειρηματίες επισκέφτηκε τη χώρα μας και πραγματοποίησε μια σειρά κρίσιμων συναντήσεων με την ελληνική πολιτική ηγεσία. Απόρροια αυτών των συναντήσεων ήταν η υπογραφή 21 συμφωνιών ανάμεσα στις δυο χώρες. Αναμφίβολα πρόκειται για μια ιστορική συνάντηση των δυο χωρών, η οποία πρέπει να είναι η αρχή για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Από τις συνολικά 21 συμφωνίες, ιδιαιτέρως σημαντική είναι η συμφωνία για τη συνεργασία στον τομέα του τουρισμού. Η συνεργασία αυτή στοχεύει στην τουριστική σύνδεση των ανατολικών νησιών του Αιγαίου με τα τουρκικά παράλια και τον τεράστιο όγκο των τουριστών που συγκεντρώνει λόγω της διαφοράς τουρκικής λίρας - ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, η τουριστική συνεργασία θα ξεκινήσει με κοινό σχέδιο ενημέρωσης των 40 σημαντικότερων Κινέζων τουριστικών πρακτόρων για τουριστικά πακέτα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Σε μια περίοδο όπου ο τουρισμός της χώρας μας έχει καθοδικές τάσεις, μια τέτοια συνεργασία μπορεί να είναι προάγγελος μιας ανάπτυξης.
Ιδιαίτερα σημαντικές θεωρούνται οι συμφωνίες που αφορούν τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης - Προστασίας του Πολίτη. Η Τουρκία δεσμεύτηκε να εξετάζει 1.000 αιτήματα επανεισδοχής λαθρομεταναστών ετησίως. Στο σημείο αυτό όμως, πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να πιέσει τους γείτονες να εφαρμόσουν πλήρως τη συμφωνία με τη χώρα μας για την επανεισδοχή λαθρομεταναστών. Ετησίως είναι χιλιάδες οι λαθρομετανάστες που έρχονται από την Τουρκία, και όσο δεν εφαρμόζετε η συμφωνία, θα πληθαίνουν, και δικαίως, οι φωνές οι οποίες κάνουν λόγο για σκοπιμότητα με απώτερο σκοπό. Ακόμα, οι υπόλοιπες συμφωνίες έχουν να κάνουν με τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Ενέργειας, με τις μεταφορές, τους σιδηροδρόμους, την επικοινωνία και την πληροφορική.
Εκτός όμως από όλα τα παραπάνω, σημαντικά εθνικά θέματα παραμένουν ανοιχτά, και αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική νέα αρχή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρέπει άμεσα να τεθούν επί τάπητος και να επιλυθούν. Πρώτα -πρώτα, το ζήτημα με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Είναι αδιανόητο κατά τη διάρκεια επίσκεψης Ερντογάν, να πραγματοποιούνται παραβιάσεις τούρκικων μαχητικών στο Αιγαίο. Λύση δεν είναι να πετούν τα αεροσκάφη άοπλα. Πρέπει οι παραβιάσεις να σταματήσουν εντελώς και κατ’ επέκταση είναι επιβεβλημένο και στις δυο χώρες να υπάρξει σημαντική περικοπή στους εξοπλισμούς και στις αμυντικές δαπάνες. . Η χώρα μας ειδικά, σπαταλά πάρα πολλά χρήματα, τα οποία θα μπορούσε να διαθέσει στην παιδεία, την υγεία και την έρευνα . Επίσης, ο κ. Ερντογάν αντί να δίνει συμβουλές στους έλληνες δημοσιογράφους σχετικά με τη δημοσιότητα που λαμβάνουν οι τούρκικες παραβιάσεις, ας μεριμνήσει αρχικά να δίνει στην ελληνική πλευρά τα σχέδια πτήσης των τούρκικων μαχητικών αεροσκαφών. Ακόμα, όταν μιλάμε για συνεργασία δεν μπορεί να διατηρείται ακόμα το casus belli της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης σε σχέση με την πιθανή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Επιβεβλημένη είναι η επίτευξη μιας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης του Κυπριακού προβλήματος, η οποία θα βασίζεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και στις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα και η Τουρκία, παρά τις διαφορές, πρέπει να αναζητήσουν δρόμους συνεργασίας και συνεννόησης. Βασικό συστατικό αυτής της συνεννόησης πρέπει να αποτελεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η απαγόρευση χρήσης και απειλής βίας και ο σεβασμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών κάθε χώρας. Ζητήματα όπως το Κυπριακό, οι παραβιάσεις, η υφαλοκρηπίδα, η Σχολή της Χάλκης και η λαθρομετανάστευση, τα οποία αποτελούν εθνικές μας διεκδικήσεις πρέπει να επιλυθούν σύντομα. Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε πως στηρίζει το αίτημα της Τουρκίας για είσοδο στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να πούμε ναι στην ένταξη της Τουρκίας πρέπει πρώτα να τηρήσει από μέρους της κάποιες προϋποθέσεις. Αρχικά, οφείλει να αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Κύπρου καθώς και τη γενοκτονία των Αρμενίων που έγινε το 1915. Η αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας, όσο προσβλητική και αν είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελεί το ελάχιστο που μπορεί κανείς να απαιτεί από μια υποψήφια προς ένταξη χώρα. Σίγουρα πρέπει να γίνουν μεγάλες προσπάθειες από την Τουρκία για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και για την ισότητα αντρών και γυναικών με ιδιαίτερο βάρος να δίνεται στο σεβασμό του ασθενούς φύλου. Έχουν γίνει προσπάθειες από την Άγκυρα τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν αρκούν, διότι ας μην ξεχνάμε ότι περίπου το 20% των εκκρεμών υποθέσεων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αφορά την Τουρκία. Όπως καταλαβαίνει κανείς, καλές οι 21 συμφωνίες που υπεγράφησαν, αλλά πρέπει να γίνουν πραγματικά βήματα καλής θέλησης από την Τουρκία για να έχει νόημα η προσπάθεια γεφύρωσης των χρόνιων διαφορών ανάμεσα στις δυο χώρες.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;

Την περασμένη Τετάρτη στις 2:30 περίπου το μεσημέρι, πάγωσαν όλοι οι Έλληνες πολίτες, παρατηρώντας δια ζώσης ή από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες τη στυγνή δολοφονία των άτυχων εργαζομένων στην Τράπεζα Marfin. Ως ελάχιστο, πρέπει άμεσα να εντοπιστούν οι δολοφόνοι και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Εκτός από τη σύλληψη των δολοφόνων, πρέπει να γίνει έρευνα με αφορμή δηλώσεις που έγιναν από τους εργαζομένους της συγκεκριμένης τράπεζας, οι οποίες ανέφεραν ότι απειλήθηκαν με απόλυση αν δεν εργάζονταν. Τέτοια περιστατικά τυφλής βίας και τρομοκρατίας πρέπει να τερματίζονται άμεσα και όχι απλώς να καταδικάζονται από τους πολιτικούς. Ωστόσο, το αποτρόπαιο έγκλημα δεν μπορεί να κρύψει το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα της γενικής απεργίας, ούτε να αξιοποιηθεί για τη σπίλωση πολιτικών κομμάτων.
Αναμφίβολα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια μετά τη Μεταπολίτευση και ενδεχομένως να σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου 1974-2010 όπως την ξέρουμε ως σήμερα. Όποιος ήταν παρών στο συλλαλητήριο, είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι δεν έμοιαζε με συλλαλητήρια του παρελθόντος. Και αυτό διότι ήταν παρόντες πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν συμμετάσχει ξανά σε ανάλογες διαμαρτυρίες. Χωρίς κομματικά στεγανά, χωρίς την καθοδήγηση εργατοπατέρων, διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν . Ακόμα και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, πήραν το ρίσκο, και κρατώντας μια ελληνική σημαία, διαδήλωσαν ανάμεσα σε μολότοφ και χημικά. Τα συνθήματα τα οποία κυριάρχησαν θύμιζαν κάτι από Αργεντινή του 2000- 2001, κάτι από το «que se vayan todos» («να φύγουν όλοι»), μια ολοκληρωτική απαξίωση και μια αυθόρμητη οργή εναντίον του πολιτικού συστήματος, των τραπεζιτών, των διεθνών οργανισμών και των μέσων ενημέρωσης. Τα μεγαλύτερα ξένα δίκτυα διέγνωσαν αυτό το οποίο συζητούμε εδώ και μήνες στη χώρα μας: την προοπτική μιας πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης η οποία θα απειλήσει το πολιτικό σύστημα με κατάρρευση. Αποκορύφωμα της παραπάνω προβληματικής, αποτελεί η ερώτηση που έθεσε στο κοινό το CNN και ήταν: «Μήπως τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα είναι πολύ εξοντωτικά»;
Αυτή η οργή του κόσμου για το πολιτικό σύστημα της χώρας φέρνει στην επιφάνεια προβλήματα δεκαετιών, τα οποία όμως οι κυβερνόντες τα έκρυβαν εντέχνως κάτω από το χαλί φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και τυχόν μη επανεκλογή τους. Το ασφαλιστικό για παράδειγμα, έπρεπε να λυθεί τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία. Όλοι έτρεμαν το πολιτικό κόστος και αυτό έφερνε την πολιτική αγκύλωση. Η γιγάντωση του δημοσίου τομέα οφείλεται και στα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία ήθελαν να βολέψουν συγγενείς και φίλους, χωρίς να λογαριάζουν τίποτα. Σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι είναι κατά πολύ περισσότεροι από τις διαθέσιμες καρέκλες που υπάρχουν. Διαχρονικά παρατηρούμαι πως υπάρχουν οι εκλεκτοί του δημόσιου τομέα οι οποίοι αμείβονται με χιλιάδες ευρώ μηνιαίως, υπάρχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι έχουν κάνει τη φοροδιαφυγή επάγγελμα και δυστυχώς σε όλη αυτή την πραγματικότητα, το κράτος είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να δώσει λύση. Αξίζει να αναφερθεί πως είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη, όπου τα έσοδα από τους (κοινωνικά άδικους) έμμεσους φόρους είναι ετησίως περισσότερα από τους άμεσους φόρους. Κάθε χρόνο πολλά εκατομμύρια ευρώ παραμένουν ανείσπρακτα λόγω της ανικανότητας ή του χρηματισμού των υπευθύνων, ενώ οι μόνοι οι οποίοι είναι συνεπείς είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες. Το ερώτημα που ευλόγως τίθεται είναι κατά πόσο υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες, όπως υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά το 1985 αλλά και το 2009. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι απαξιωμένο, η οικονομία μας έχει βουλιάξει, το βιοτικό επίπεδο γυρνάει δεκαετίες πίσω και οι πιθανότητες κοινωνικής έκρηξης είναι πιο πολλές από ποτέ. Πραγματικά δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς εύκολα στο παραπάνω ερώτημα. . Οι πολίτες καλούνται να βάλουν πλάτη, αλλά βλέπουν πως τα βάρη κατανέμονται μονομερώς χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, και κυρίες οι 300 της Βουλής οι οποίοι είναι υπεύθυνοι, αυτοί και προκάτοχοί τους, για όλα όσα περνάνε τώρα οι πολίτες αυτής της χώρας.

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ

Αναμφίβολα, η χώρα μας ουσιαστικά βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τα πρόσθετα μέτρα που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση είναι αναγκαία, πλην όμως κατάφορα άδικα και πλήττουν τα γνωστά «κορόιδα» τα οποία συχνά πυκνά επικαλούνται μέλη της Κυβέρνησης. Πριν φτάσει το ΠΑΣΟΚ στο σημείο να συγκυβερνά με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενδεχομένως να μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εναλλακτική μορφή αντιμετώπισης της οικονομικής χρεωκοπίας της Ελλάδας. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, όπως ορθώς υποστηρίζει η Κυβέρνηση, δεν έχουμε πολλά περιθώρια για διπλωματικούς ελιγμούς και για αντιπολιτευτικές κορώνες. Σε όλη αυτή την περίοδο της κρίσης, το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ επέδειξαν μια ιδιαιτέρως ανεύθυνη αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει παραδοσιακά να εκπροσωπεί το πιο προοδευτικό κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς, δεν πήρε κάποια επίσημη ξεκάθαρη θέση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αρκέστηκε στον καταγγελτικό λόγο, στην ανάγκη για λαϊκό ξεσηκωμό αλλά δεν εξέφρασε μια άλλη προοπτική, μια άλλη εναλλακτική λύση. Ενδεχομένως αυτή η πολιτική αγκύλωση που έδειξε να οφείλεται στην ύπαρξη διάφορων πολιτικών συνιστωσών στο εσωτερικό του. Το βέβαιο όμως είναι πως θα περίμενε κανείς από ένα ιστορικό κομμάτι της Αριστεράς να μπορεί συντεταγμένα να εκφράσει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Ένα ακόμη περιστατικό το οποίο φανερώνει το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει να κάνει με ένα αίτημα που εξέφρασε ο κ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής: «Δημοψήφισμα ή εκλογές». Σαφώς τα δημοψηφίσματα είναι θεσμός της άμεσης δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, όμως η προοπτική ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης δεν μπορεί ελαφρά τη καρδία να αντιμετωπίζεται με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αν μιλούσαμε σοβαρά για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, θα έπρεπε να υπάρχει ως αντίβαρο στο τρίπτυχο ΔΝΤ- ΕΚΤ- Επιτροπή και μια άλλη εναλλακτική πολιτική πρόταση, την οποία βεβαίως δεν εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν έμπαινε στο Δημοψήφισμα το δίλλημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ΔΝΤ, τα ποσοστά του ΟΧΙ θα υπερείχαν αισθητά. Τι θα γινόταν όμως όταν σε 10 μέρες θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να βρει χρήματα για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Το αποτέλεσμα θα ήταν στάση πληρωμών, κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, άμεση έξοδο από το Ευρώ, υποτίμηση της δραχμής κατά 40% τουλάχιστον. Με λίγα λόγια, θα ήταν μια πτώση στον γκρεμό της καταστροφής χωρίς αλεξίπτωτο. Οι πρόωρες εκλογές εκτός του γεγονότος ότι θα κόστιζαν πολλά εκατομμύρια Ευρώ, πιθανόν να οδηγούσαν τη χώρα σε μια κατάσταση ακυβερνησίας, πολιτικής αστάθειας και εν τέλει θα επιβεβαίωναν πλήρως τους ξένους, οι οποίοι μας θεωρούν πολιτικά, και όχι μόνο, αναξιόπιστους.
Το ΚΚΕ από την πλευρά του προχώρησε, όπως συνηθίζει, στην πλήρη άρνηση των πάντων. Η διαφορά του με το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι διατύπωσε τη δική του εναλλακτική πρόταση για έξοδο από την κρίση. Έξοδος η οποία σύμφωνα με το ΚΚΕ ταυτίζεται πλήρως με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την ΟΝΕ. Μίλησε για επιστροφή στη δραχμή και πλήρης εθνικοποίηση της οικονομίας. Κάποιοι θα διαφωνήσουν ή θα συμφωνήσουν με αυτή την εναλλακτική. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια διαφορετική πολιτική πρόταση την οποία το ΚΚΕ έχει ιστορικά εδώ και πολλά χρόνια. Η ανευθυνότητα του ΚΚΕ έγκειται στο γεγονός ότι προσπαθεί με το ΠΑ.ΜΕ να μονοπωλήσει κάθε απεργιακή κινητοποίηση και με τη στάση των συνδικαλιστών αυτών τραυματίζεται πιο έντονα η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την κατάληψη του λιμανιού του Πειραιά από μέλη του ΠΑ.ΜΕ. Τέτοιοι αποκλεισμοί κάνουν κακό στην ήδη άσχημη εικόνα της χώρας, πλήττουν την οικονομία και σε τελική ανάλυση δεν γίνεται πάντα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκφράζεται από κλειστές συνδικαλιστικές κάστες. Ακόμα, την ημέρα που γιορταζόταν η Ελευθεροτυπία του Τύπου, αδιόριστοι καθηγητές μέλη του ΠΑ.ΜΕ εισέβαλαν με το «έτσι θέλω» στο στούντιο της ΕΡΤ και ήθελαν να επιβάλλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το αίτημα τους. Ήθελαν να ρυθμίσουν οι ίδιοι την πορεία των ειδήσεων. Το ΠΑ.ΜΕ έφτασε και στο τραγικό σημείο να καταλάβει την Ακρόπολη, και να γίνουμε για άλλη μια φορά αντικείμενο χλευαστικής κριτικής από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Σαφώς η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται έχουν δικαίωμα, και πρέπει, να αντιδράσουν στα σκληρά μέτρα και την οικονομική πολιτική που θα εφαρμοστεί. Ο συνδικαλισμός είναι κεκτημένο δικαίωμα και αποτελεί έναν από τους πυλώνες της Δημοκρατίας. Προτιμότερο όμως είναι, και ευχή κάθε υγιούς διαδηλωτή, να μην εκφράζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια από κάποιους επαγγελματίες συνδικαλιστές οι οποίοι με τα χρόνια έχουν ξεχάσει τι θα πει εργασία, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με τον επαγγελματικό τους συνδικαλισμό έχουν αποκοπεί από τα προβλήματα του εργαζομένου και επιδιώκουν μόνο προσωπικά και μικροκομματικά οφέλη. Τέτοιους εργατοπατέρες πρέπει να τους αποβάλλει το εργατικό κίνημα. Αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την παραδοσιακή Αριστερά, να αντιληφθεί πραγματικά την κρισιμότητα της κατάστασης, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να καρατομήσει κάθε εργατοπατέρα που κάνει τις προσωπικές του συμφωνίες στην πλάτη των ανυποψίαστων εργατών και να μιλήσει ενωμένα για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, η οποία πρέπει να λειτουργήσει ως αντίβαρο στα σκληρά μέτρα που εφαρμόζονται.