Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ

Αναμφίβολα, η χώρα μας ουσιαστικά βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τα πρόσθετα μέτρα που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση είναι αναγκαία, πλην όμως κατάφορα άδικα και πλήττουν τα γνωστά «κορόιδα» τα οποία συχνά πυκνά επικαλούνται μέλη της Κυβέρνησης. Πριν φτάσει το ΠΑΣΟΚ στο σημείο να συγκυβερνά με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενδεχομένως να μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εναλλακτική μορφή αντιμετώπισης της οικονομικής χρεωκοπίας της Ελλάδας. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, όπως ορθώς υποστηρίζει η Κυβέρνηση, δεν έχουμε πολλά περιθώρια για διπλωματικούς ελιγμούς και για αντιπολιτευτικές κορώνες. Σε όλη αυτή την περίοδο της κρίσης, το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ επέδειξαν μια ιδιαιτέρως ανεύθυνη αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει παραδοσιακά να εκπροσωπεί το πιο προοδευτικό κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς, δεν πήρε κάποια επίσημη ξεκάθαρη θέση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αρκέστηκε στον καταγγελτικό λόγο, στην ανάγκη για λαϊκό ξεσηκωμό αλλά δεν εξέφρασε μια άλλη προοπτική, μια άλλη εναλλακτική λύση. Ενδεχομένως αυτή η πολιτική αγκύλωση που έδειξε να οφείλεται στην ύπαρξη διάφορων πολιτικών συνιστωσών στο εσωτερικό του. Το βέβαιο όμως είναι πως θα περίμενε κανείς από ένα ιστορικό κομμάτι της Αριστεράς να μπορεί συντεταγμένα να εκφράσει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Ένα ακόμη περιστατικό το οποίο φανερώνει το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει να κάνει με ένα αίτημα που εξέφρασε ο κ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής: «Δημοψήφισμα ή εκλογές». Σαφώς τα δημοψηφίσματα είναι θεσμός της άμεσης δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, όμως η προοπτική ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης δεν μπορεί ελαφρά τη καρδία να αντιμετωπίζεται με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αν μιλούσαμε σοβαρά για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, θα έπρεπε να υπάρχει ως αντίβαρο στο τρίπτυχο ΔΝΤ- ΕΚΤ- Επιτροπή και μια άλλη εναλλακτική πολιτική πρόταση, την οποία βεβαίως δεν εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν έμπαινε στο Δημοψήφισμα το δίλλημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ΔΝΤ, τα ποσοστά του ΟΧΙ θα υπερείχαν αισθητά. Τι θα γινόταν όμως όταν σε 10 μέρες θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να βρει χρήματα για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Το αποτέλεσμα θα ήταν στάση πληρωμών, κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, άμεση έξοδο από το Ευρώ, υποτίμηση της δραχμής κατά 40% τουλάχιστον. Με λίγα λόγια, θα ήταν μια πτώση στον γκρεμό της καταστροφής χωρίς αλεξίπτωτο. Οι πρόωρες εκλογές εκτός του γεγονότος ότι θα κόστιζαν πολλά εκατομμύρια Ευρώ, πιθανόν να οδηγούσαν τη χώρα σε μια κατάσταση ακυβερνησίας, πολιτικής αστάθειας και εν τέλει θα επιβεβαίωναν πλήρως τους ξένους, οι οποίοι μας θεωρούν πολιτικά, και όχι μόνο, αναξιόπιστους.
Το ΚΚΕ από την πλευρά του προχώρησε, όπως συνηθίζει, στην πλήρη άρνηση των πάντων. Η διαφορά του με το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι διατύπωσε τη δική του εναλλακτική πρόταση για έξοδο από την κρίση. Έξοδος η οποία σύμφωνα με το ΚΚΕ ταυτίζεται πλήρως με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την ΟΝΕ. Μίλησε για επιστροφή στη δραχμή και πλήρης εθνικοποίηση της οικονομίας. Κάποιοι θα διαφωνήσουν ή θα συμφωνήσουν με αυτή την εναλλακτική. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια διαφορετική πολιτική πρόταση την οποία το ΚΚΕ έχει ιστορικά εδώ και πολλά χρόνια. Η ανευθυνότητα του ΚΚΕ έγκειται στο γεγονός ότι προσπαθεί με το ΠΑ.ΜΕ να μονοπωλήσει κάθε απεργιακή κινητοποίηση και με τη στάση των συνδικαλιστών αυτών τραυματίζεται πιο έντονα η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την κατάληψη του λιμανιού του Πειραιά από μέλη του ΠΑ.ΜΕ. Τέτοιοι αποκλεισμοί κάνουν κακό στην ήδη άσχημη εικόνα της χώρας, πλήττουν την οικονομία και σε τελική ανάλυση δεν γίνεται πάντα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκφράζεται από κλειστές συνδικαλιστικές κάστες. Ακόμα, την ημέρα που γιορταζόταν η Ελευθεροτυπία του Τύπου, αδιόριστοι καθηγητές μέλη του ΠΑ.ΜΕ εισέβαλαν με το «έτσι θέλω» στο στούντιο της ΕΡΤ και ήθελαν να επιβάλλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το αίτημα τους. Ήθελαν να ρυθμίσουν οι ίδιοι την πορεία των ειδήσεων. Το ΠΑ.ΜΕ έφτασε και στο τραγικό σημείο να καταλάβει την Ακρόπολη, και να γίνουμε για άλλη μια φορά αντικείμενο χλευαστικής κριτικής από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Σαφώς η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται έχουν δικαίωμα, και πρέπει, να αντιδράσουν στα σκληρά μέτρα και την οικονομική πολιτική που θα εφαρμοστεί. Ο συνδικαλισμός είναι κεκτημένο δικαίωμα και αποτελεί έναν από τους πυλώνες της Δημοκρατίας. Προτιμότερο όμως είναι, και ευχή κάθε υγιούς διαδηλωτή, να μην εκφράζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια από κάποιους επαγγελματίες συνδικαλιστές οι οποίοι με τα χρόνια έχουν ξεχάσει τι θα πει εργασία, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με τον επαγγελματικό τους συνδικαλισμό έχουν αποκοπεί από τα προβλήματα του εργαζομένου και επιδιώκουν μόνο προσωπικά και μικροκομματικά οφέλη. Τέτοιους εργατοπατέρες πρέπει να τους αποβάλλει το εργατικό κίνημα. Αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την παραδοσιακή Αριστερά, να αντιληφθεί πραγματικά την κρισιμότητα της κατάστασης, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να καρατομήσει κάθε εργατοπατέρα που κάνει τις προσωπικές του συμφωνίες στην πλάτη των ανυποψίαστων εργατών και να μιλήσει ενωμένα για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, η οποία πρέπει να λειτουργήσει ως αντίβαρο στα σκληρά μέτρα που εφαρμόζονται.