Ο ΝΕΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ

H ανάδειξη του Ed Miliband στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος και το συνέδριο των Εργατικών που διεξήχθη στο Manchester μονοπώλησε τη βδομάδα που μας πέρασε το ενδιαφέρον των βρετανικών ΜΜΕ και όχι μόνο, μιας και μιλάμε για ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο μετά την εποχή του Toni Blair και του Gordon Brown προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του και να ορθώσει το αντιπολιτευτικό ανάστημά του απέναντι στην κυβερνητική συμμαχία Συντηρητικών και Φιλελεύθερων. Το αντιπολιτευόμενο Εργατικό Κόμμα εξέλεξε ως διάδοχο του Brown τον πρώην υπουργό Ενέργειας, Ed Miliband. Ο νέος ηγέτης του κόμματος εξελέγη έπειτα από μία ψηφοφορία με αγωνία μέχρι το τέλος, και με μικρή διαφορά επικράτησε του έτερου συνυποψήφιου και αδερφού του David Miliband, ο οποίος φάνταζε αρχικά το ακλόνητο φαβορί.
Ο Ed έκανε μία έξυπνη και αποτελεσματική προεκλογική εκστρατεία μιας και αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι το κομματικό κατεστημένο ήταν πίσω από τον αδερφό του και εξασφάλισε την ψήφο των συνδικάτων. Τα εργατικά συνδικάτα ήταν παραδοσιακά η μεγάλη εκλογική, οικονομική και ιδεολογική δεξαμενή των Εργατικών. Τα τελευταία χρόνια είχε χαλαρώσει ο δεσμός μεταξύ συνδικάτων και εργατικών, όμως σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση τα συνδικάτα θεώρησαν ότι ο Ed Miliband τα εκφράζει και είναι πιο κοντά τους ιδεολογικά από κάθε άλλο συνδιεκδικητή της εξουσίας των Εργατικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε στο σημείο αυτό ότι το παρατσούκλι του Ed Miliband που του αποδίδουν τα βρετανικά ΜΜΕ είναι «κόκκινος Ed”, λόγω των αριστερόστροφων απόψεών του. Όμως ο νέος ηγέτης των Εργατικών φρόντισε από την πρώτη κιόλας ομιλία του να πετάξει από πάνω του αυτό τον χαρακτηρισμό. Ξεκίνησε τον λόγο του με τη φράση “είμαι έτοιμος” και κατέληξε σε όρκο νομιμότητας απέναντι στην επιχειρηματική ελίτ, δηλαδή σε έμμεση αποκήρυξη των συνδικάτων, τα οποία τον στήριξαν και υποτίθεται ότι περίμεναν κάποια ανταπόδοση. Ακολούθως δήλωσε ότι η κοινή γνώμη αλλά ούτε εκείνος δεν θα στηρίξουν τις ανεύθυνες απεργίες, ενώ παρακίνησε και τους συντρόφους του να μην τις στηρίξουν. Με αυτά τα λόγια θέλησε να στείλει εξ’ αρχής το μήνυμα στα μαχητικά αριστερά συνδικάτα, υπογραμμίζοντας από την άλλη ότι μόνο οι υπεύθυνες συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν τμήμα της πολιτισμένης κοινωνίας. Με την ομιλία του θέλησε να περάσει το δικό του ενωτικό μήνυμα στα στελέχη και τα μέλη των εργατικών, αλλά επίσης θέλησε να γίνει γνωστός στην ευρεία βάση του κόμματος, μιας και δεν είχε τη δημοτικότητα του μεγαλύτερου αδερφού του.
Λόγω της στήριξής του από τα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, πολλά στελέχη των Εργατικών ανησυχούν για την πορεία του κόμματος. Κάνουν έμμεσες και άμεσες εκκλήσεις προς τον Ed Miliband να παραμείνει το κόμμα στον ιδεολογικό χώρο του κέντρου και να μην παρασυρθεί προς τα’ αριστερά του πολιτικού φάσματος γιατί τότε φοβούνται ότι θα ηγεμονεύσει η κυβερνητική συμμαχία Συντηρητικών- Φιλελεύθερων και οι Σοσιαλδημοκράτες θα χάσουν μεγάλο μέρος της κυβερνησιμότητάς τους. Αυτή την εσωτερική ανησυχία και απαισιοδοξία που κυριαρχεί στο Εργατικό Κόμμα, δεν φαίνεται να την συμμερίζεται η βρετανική κοινωνία, και αυτό διότι όπως ανέφερε το BBC, σύμφωνα με δημοσκόπηση (σε δείγμα 1948 ενηλίκων) από την εφημερίδα SUN – η οποία πραγματοποιήθηκε τις δύο τελευταίες ημέρες – φαίνεται ότι τα ποσοστά των Εργατικών, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, έφτασαν το 40%, ξεπερνώντας το Συντηρητικό Κόμμα (στο 39%). Και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει την μεγάλη φθορά της νεόκοπης κυβέρνησης της Βρετανίας.
Το Εργατικό Κόμμα έχει πλέον στην ηγεσία του έναν άνθρωπο από τη νέα γενιά της πολιτικής, αλλά προτού προχωρήσει στη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση, πρέπει πρωτίστως να δείξει ταπεινότητα και να δει κάποιες οδυνηρές αλήθειες σχετικά με το τί πήγε λάθος τόσο στην περίοδο Blair όσο και σε αυτή του Brown. Η προσφορά του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, κατά την παραμονή του στην εξουσία, είναι μεγάλη καθώς η Βρετανία είναι πιο ισχυρή, σε σχέση με το πώς ήταν πριν από 13 χρόνια. Όμως, το εργατικό κόμμα οφείλει να προχωρήσει με την αυτοκριτική του, να αντιληφθεί τα λάθη του αλλά και τους λόγους για τους οποίους ένα κόμμα εξουσίας κατέληξε – από το 1997 έως το 2010- να χάσει περίπου 5 εκατομμύρια ψηφοφόρους.