ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ

Στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αναμένεται η αποχή να αυξηθεί πολύ και κάποιοι απαισιόδοξοι την υπολογίζουν κοντά στο 50-60%. Αρκετοί είναι εκείνοι που καλούν σε αποχή τους Έλληνες και τις Ελληνίδες με την αιτιολογία ότι με τον τρόπο αυτό θα τιμωρήσουν τους πολιτικούς και τα κόμματα και θα στείλουν ένα μήνυμα στην κεντρική εξουσία και τον δικομματισμό. Ακόμα, ορισμένοι καλούν τους ψηφοφόρους να εκφράσουν την αγανάκτησή τους «ρίχνοντας» άκυρο ή λευκό. Όμως, η αποχή, το λευκό και το άκυρο είναι μια πρόσκληση ώστε να χαραμίσει κάποιος την ψήφο του. Μην ξεχνάμε ότι η ψήφος είναι μια υποχρέωσή μας και το κατοχυρωμένο συνταγματικά δικαίωμά μας. Το άκυρο είναι παραδοχή ότι «πέσαμε στην φάκα» και πράγματι τιμωρούμε αυτούς και αυτές που μας εμπαίζουν με Εξεταστικές και Προανακριτικές αλλά μέχρι στιγμής κανείς και καμία δεν τιμωρήθηκε για τα όσα τραγικά συμβαίνουν στη χώρα μας. Το λευκό είναι η προσωπική μας διαβεβαίωση στο πολιτικό σύστημα ότι τελικά δεν έχουμε το σθένος, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα που μπορεί να μας βοηθήσει να εκφράσουμε την προτίμησή μας.
Όλα τα προηγούμενα, αν μη τι άλλο, πιστοποιούν ότι ο τεχνηέντως εμφανιζόμενος ως «αντικομφορμιστικός» και «αντισυστημικός» δρόμος της αποχής, είναι δρόμος βαθύτατα, συστημικός, διότι η ιστορία έχει (απο)δείξει ότι κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση δεν επηρεάζεται από την αποχή. Αντιθέτως, η αποχή ενισχύει το κυβερνητικό έργο, καθώς οι κυβερνώντες θεωρούν ότι ο κόσμος είναι απαθής απέναντι στα κοινά και ταυτοχρόνως αδύναμος να αντιδράσει. Η αποχή, είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, φυσικά, και όχι για όσους κερδίζουν με το να τον κρατούν παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο όσο θα προωθούν την πολιτική τους. Η αποχή την οποία πολλοί ευαγγελίζονται και ασπάζονται δεν «ουδετεροποιεί» απλώς τα κοινωνικά στρώματα που πιάνονται στην «απόχη». Στην πραγματικότητα, τα καθιστά, εξ αντικειμένου, συμμέτοχους και (ακούσιους, αν και πολλές φορές όχι μόνο ακούσιους) στυλοβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική του, στο όνομα των «δημοκρατικών πλειοψηφιών». Βέβαια, το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της, για να καταστήσει την ψήφο του πραγματικό όπλο.
Η αποχή εξυπηρετεί το ίδιο το ‘σύστημα’. Τα ΜΜΕ, προπαγανδίζουν ποικιλοτρόπως την αποχή, ως ψήφο διαμαρτυρίας και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν τους δυσαρεστημένους. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η αποχή δεν είναι κάποιο κόμμα ή παράταξη και οι πολίτες δια της αποχής τους παραδέχονται ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι αρωγοί των εξελίξεων. Κάποιος ο οποίος θέλει να διαμαρτυρηθεί, ως απέχων δεν υπολογίζεσαι στα εκλογικά ποσοστά και είναι μαζί με τα λευκά και τα άκυρα. Το ποσοστό της αποχής υπάρχει μόνο για στατιστικούς λόγους και πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αποχή, τα λευκά και άκυρα δεν κυβέρνησαν ποτέ ούτε τη χώρα ούτε κάποιον δήμο.
Στις προσεχείς εκλογές καλούνται οι ψηφοφόροι να επιλέξουν εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα της πόλης και έχουν τη διάθεση και το μεράκι να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την επίλυσή τους. Η αποχή δεν πρόκειται να λύσει προβλήματα ούτε να στείλει μηνύματα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και άλλους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους η μη συμμετοχή στα κοινά της πόλης θεωρείται ως ένα από τα μέγιστα σφάλματα ενός πολίτη. Γιατί πολύ απλά δεν πρέπει οι πολίτες να δίνουν το δικαίωμα στους πολιτικούς να αποφασίζουν για εκείνους, χωρίς εκείνους.