ΣΩΤΗΡΙΑ Η ΕΚΔΟΣΗ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟΥ

Η έκδοση κοινών ευρωομολόγων, με βάση την πρόταση που παρουσίασαν ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας κ. Τζούλιο Τρεμόντι, συζητείται όλο και πιο έντονα εντός και εκτός Ε.Ε. Ήδη, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ταχθεί εναντίον αυτής της προοπτικής και αυτό διότι δεν επιθυμούν να πληρώσουν τα χρέη των άλλων ευρωπαϊκών χωρών οι Γερμανοί και οι Γάλλοι πολίτες. Όμως, η πιθανότητα έκδοσης ευρωπαϊκού ομολόγου θα μπορούσε να δώσει τέλος στην κρίση χρέους που μαστίζει την Ευρωζώνη, και να αποτελέσει ένα σημαντικό προληπτικό «μαξιλάρι» αντιμετώπισης μελλοντικών κρίσεων.
Όμως, η πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου δεν έχει να κάνει μόνο με την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων κινδύνων. Το σημαντικότερο είναι ότι για πρώτη φορά, από τη δημιουργία της ΟΝΕ, επιχειρείται, έστω με τη μορφή πρότασης σε πρώτη φάση, να μπουν κανόνες στις ανεξέλεγκτες και κερδοσκοπικές αγορές. Με την κοινή έκδοση ευρωομολόγου θα μπορούν να κερδίσουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον επιμερισμό των υποχρεώσεών τους ανάλογα με την αξιολόγηση των κινδύνων τους, ώστε να λειτουργεί η σχετική «πειθαρχία» των αγορών. Ακόμα, εν μέσω της κρίσης, το ευρωομόλογο θα αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο «εγγύηση» για τις χώρες της Ευρωζώνης, για την πρόσβασή τους σε φθηνότερο δανεισμό. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα μας, θα ήταν σαφώς ευνοημένη από μια τέτοια εξέλιξη, καθώς το δημόσιο χρέος, αντίστοιχο µε το 40% του ΑΕΠ, θα καλυπτόταν µε ευρωομόλογα, και έτσι η Ελλάδα θα «απαλλασσόταν» από την αγωνία εξυπηρέτησης χρέους 120 δισ. ευρώ, µε βάση τα σημερινά μεγέθη. Γιατί το ποσό αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί εύκολα από τις αγορές, µε ευρωπαϊκά, δηλαδή χαµηλά, επιτόκια. Το ίδιο θα ίσχυε φυσικά για όλα τα άλλα «γουρούνια» της ευρωπαϊκής περιφέρειας που δοκιμάζονται σήµερα από τις αγορές. Με τη συνδρομή της δημοσιονομικά αξιόπιστης Κεντρικής Ευρώπης, καθώς και με το «μαξιλάρι ασφαλείας» που θα προσέφερε το ευρωομόλογο, θα μπορούσαν τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη να ξεφύγουν από την ασφυκτική μέγγενη των αγορών και έτσι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να μιλούμε για αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης.
Το Ευρώ είναι γνωστό ότι κάθε μέρα τεστάρει τα όρια του και «παίζει» την ύπαρξή του. Οι αδυναμίες της Ευρωζώνης είναι και αυτές γνωστές. Οι 16 χώρες – μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι ικανοί (ως τώρα τουλάχιστον) για μία πραγματική συνεργασία μεταξύ τους. Δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν να διαχειριστούν ένα κοινό νόμισμα το οποίο αν αντιμετωπιστεί από όλους ως ένα απλό νόμισμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αγαθό για την Ευρωζώνη. Μπορεί η οικονομική κρίση να ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τις χώρες της Ευρωζώνης, και κυρίως τους Ευρωπαίους πολίτες, όμως υπάρχουν ακόμα περιθώρια ώστε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να κάνουν άλματα προς τα μπρος. Και όταν μιλάμε για άλματα προς τα μπρος, δεν αναφερόμαστε μόνο στο ευρωομόλογο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αν θέλουν να μακροημερεύσει το ευρώ και να αποτελέσει πραγματικό φορέα σύγκλισης και ισομερής ανάπτυξης, πρέπει να μιλήσουν για κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και για κοινή φορολογική πολιτική. Γιατί αλλιώς ένα νόμισμα από μόνο του χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις θα είναι καταδικασμένο αργά ή γρήγορα να αποτύχει.
Στην προκειμένη φάση, σχετικά με την πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου, η Γερμανία και οι χώρες δορυφόροι της, αποδεικνύουν με τη – χωρίς συζήτηση- άρνησή τους, πως βρίσκονται εδώ και χρόνια μακριά από τη λογική της εξυπηρέτησης του κοινού ευρωπαϊκού ιδεώδους. Έτσι, δύσκολα θα μπορούσαν να δεχθούν να καταβάλουν το κόστος ενός υψηλότερου γι’ αυτούς επιτοκίου δανεισµού, όπως συνεπάγεται το ευρωομόλογο. Όμως οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους αντιλαμβανόμενες το κοινό ευρωπαϊκό καλό. Οι πολιτικοί που είναι πολέμιοι της ιδέας του ευρωομολόγου, και ειδικά η κ. Μέρκελ με τον κ. Σαρκοζί, πρέπει να βρουν το θάρρος να αποσαφηνίσουν τη σημασία του ευρώ για την ευρωπαϊκή οικονομία. Λένε ότι είναι αναγκαία η σωτηρία του Ευρώ αλλά αυτό πρέπει να το αποδείξουν ξεκάθαρα στην πράξη. Τότε θα καταστεί δυνατό να διαμορφωθεί η βοήθεια προς τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης, ώστε να είναι πραγματική στήριξη και όχι τιμωρία. Αυτό μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει στην Ε.Ε. και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.