ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

Την περασμένη Τετάρτη, ο ξυλοδαρμός του κ. Χατζηδάκη, ήταν το αποκορύφωμα μιας κατάστασης που εδώ και καιρό έχει λάβει χαρακτηριστικά παγιωμένης αντίληψης στην ελληνική κοινωνία. Τις περασμένες φορές οι «επιθέσεις» στους πολιτικούς περιορίζονταν στις ύβρεις, όμως τη φορά αυτή η κατάσταση ξέφυγε από τη φραστική βία. Είναι δεδομένο ότι εδώ και αρκετούς μήνες έχει διαμορφωθεί μια γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας από ένα ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Μια αποδοκιμασία που δεν περιορίζεται πλέον σε φραστικές καταδίκες ή έστω σε αποχή από συλλογικές διαδικασίες (όπως η αποχή από τις πρόσφατες εκλογές), αλλά εξωτερικεύεται και με σωματική βία. Σαφώς τέτοιου είδους επιθέσεις και προπηλακισμοί είναι κατακριτέοι, όμως το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η κατάσταση σε λίγο καιρό ενδέχεται να είναι εκτός ελέγχου.
Το ανησυχητικό μήνυμα αυτής της επίθεσης είναι ότι, τη φορά αυτή δεν μιλάμε για επίθεση από τους «γνωστούς – άγνωστους» ή από αναρχικούς ή ακροδεξιούς. Μιλάμε για καθημερινούς ανθρώπους, βιοπαλαιστές, μισθωτούς, συνταξιούχους, άνεργους πτυχιούχους, άνεργους οικογενειάρχες. Οι άνθρωποι αυτοί θίγονται καθημερινά από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ενώ βλέπουν να μπαίνει «μαχαίρι» σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα δεν βλέπουν να τιμωρείται κάποιος πολιτικός για την κατάσταση της χώρας. Ενώ εκείνοι υποχρεώνονται σε βίαιη αλλαγή της ζωής τους, οι πολιτικοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, εμφανώς αποξενωμένοι από την πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα.
Ασφαλώς η χρήση βίας, είναι καταδικαστέα. Είτε το θύμα είναι ένας μετανάστης, είτε ένας τέως υπουργός. Πάντα η εύκολη λύση είναι να στοχοποιούνται οι δράστες, να αναφερθούν δυο – τρεις καλές κουβέντες για το θύμα, να απασχολήσει το περιστατικό τα δελτία των 8, και η ζωή συνεχίζεται. Κάθε πράξη λαϊκής αυτοδικίας πρέπει όχι μόνο να καταδικάζεται στα λόγια, αλλά να τιμωρείται από τη δικαιοσύνη, τους απεργούς και συνολικά από την κοινωνία Στην περίπτωση του κ. Χατζηδάκη, δεν μιλάμε για μια επίθεση τυχαία ή προμελετημένη. Η αιτία είναι αρκετά βαθιά. Στα μάτια των εξαγριωμένων συμπολιτών μας, ο κ. Χατζηδάκης αντιπροσώπευε σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο, του τώρα και του χθες. Στα μάτια των διαδηλωτών, αυτό που αντιπροσώπευε ο κ. Χατζηδάκης ήταν , ήταν το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίθεση στον πρώην υπουργό δεν ήταν προμελετημένη, αλλά αυθόρμητη. Και ο αυθορμητισμός είναι το ανησυχητικό, καθώς μιλάμε για μια κοινωνία που βράζει και κανείς δεν φαντάζεται που θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή και σε ποιον.
Σίγουρα, για την κατάσταση της χώρας δεν φταίνε όλοι οι πολιτικοί. Όμως, όταν έχουν συμβεί τόσα, τα χλωρά καίγονται με τα ξερά, και σε συνθήκες λαϊκού ξεσηκωμού, το ποτάμι της οργής δεν μπορεί να σταματήσει. Η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά σε σημείο χωρίς επιστροφή. Το επεισόδιο με τον κ. Χατζηδάκη είναι χαρακτηριστικό. Είναι ένας πολιτικός που δεν έχει ακουστεί το όνομά του σε κάποιο σκάνδαλο. Και όμως όταν το πλήθος τον είδε, έπεσε πάνω του και εξέφρασε την οργή του για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους μήνες. Ήταν μια πρώτη γεύση γι’ αυτό που θα επακολουθήσει, αν δεν καταλάβουν οι κυβερνόντες και οι πολιτικοί ότι και οι ίδιοι υπάγονται στους νόμους και τα βάρη πρέπει να μοιραστούν δίκαια. Είναι πάρα πολλοί οι έχοντες και οι διαπλεκόμενοι που δεν έχουν συνεισφέρει τίποτα ως τώρα στην εθνική προσπάθεια που γίνεται για την αποφυγή της χρεωκοπίας. Ο όχλος τις περισσότερες φορές, όταν νιώθει ότι θίγεται, δεν διακρίνεται για νηφάλιες αξιολογήσεις προσώπων. Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει φωτιά στην κοινωνία. Και αυτό οφείλει να το γνωρίζει η κυβέρνηση και να λάβει τα μέτρα της πριν να είναι αργά.