Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΟΛΟΥ

Πριν λίγες μέρες, μετά από αρκετό καιρό, η Εκκλησία αποφάσισε να μιλήσει στους πιστούς για την οικονομική κρίση, και ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε την κυβέρνηση και ανέφερε μεταξύ άλλων στο φυλλάδιο Προς το Λαό που μοιράστηκε, ότι «είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων – δανειστών μας. Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας». Είναι πολλοί οι μητροπολίτες που όχι μόνο συμφώνησαν με το ύφος του φυλλαδίου, άλλα πιστεύουν πως έπρεπε να μοιραστεί στους πιστούς εδώ και καιρό. Από την άλλη, τα κόμματα διχάστηκαν ανάμεσα σε αυτά που υποστηρίζουν τον πολιτικό λόγο της Εκκλησίας, και σε εκείνα που την εγκαλούν να μείνει πιστή στα εκκλησιαστικά της ζητήματα και μόνον. Με αφορμή, το διάγγελμα «Προς τον Λαό», αναζωπυρώθηκε για άλλη μια φορά η συζήτηση για το αν μπορεί η Εκκλησία να κάνει πολιτική.
Διαχρονικά η Εκκλησία ενδιαφερόταν για τα οίκου της και βρισκόταν σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν όμως πίστευε ότι τα δικαιώματά της ή οι αξίες της θίγονταν, προχωρούσε σε κινητοποιήσεις. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία με τις ταυτότητες, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε αποφασίσει να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Τότε λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση καθώς οι συλλογές υπογραφών και τα συλλαλητήρια ήταν μαζικά. Πρόσφατα, η προεκλογική δέσμευση του κ. Παπανδρέου για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας ξεσήκωσε εκ νέου τους Ιεράρχες. Ακόμα, επίκειται νέος ξεσηκωμός με αφορμή την κάρτα του πολίτη που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω τις πολλές φορές που η Εκκλησία υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και αναφέρεται στα καυτά εθνικά θέματα, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολλές οι φορές που οι Ιεράρχες κάνουν πολιτική με την ευρεία έννοια του όρου. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό και κατακριτέο, όμως είναι υποκριτικό όταν πολλοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας απαρνούνται τον πολιτικό μανδύα και τονίζουν ότι μιλούν πάντα στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ο λαός έχει τη δύναμη, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (π.χ. εκλογές) να εκφράζει τη βούλησή του για το εθνικό συμφέρον, όποτε αυτό διακυβεύεται, και δεν πρέπει κάποιοι ιεράρχες να θέλουν να δράσουν «ελέω Θεού». Ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας, όμως οι Ιερείς δεν πρέπει να μιλούν ακραία και να νομίζουν ότι εκπροσωπούν την κοινή γνώμη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αν θελήσουμε να την εξετάσουμε ως πολιτική δύναμη, είναι αρκετά συντηρητική, οπισθοδρομική και φοβική. Αντιστέκεται στις αμβλώσεις, στο προγαμιαίο σεξ και στην ομοφυλοφιλία την ίδια στιγμή που όλα αυτά αποτελούν πραγματικότητα, την οποία έχει δεχθεί η ελληνική κοινωνία. Αντιστέκεται, για παράδειγμα, στην κατασκευή μουσουλμανικοί τεμένους, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αποδεχθεί την ανεξιθρησκία. Πρέπει η Εκκλησία να καταλάβει ότι όλοι οι πιστοί, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, πρέπει να έχουν το δικό τους χώρο λατρείας και προσευχής, και όχι να περιθωριοποιούνται και να λιντσάρονται, γιατί πολύ απλά η περιθωριοποίηση αργά ή γρήγορα φέρνει αντίδραση με άσχημα αποτελέσματα. Αντιστέκεται σε ένα μάθημα Θρησκειολογίας στα ελληνικά σχολεία και προάγει το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο όπως γίνεται αποτελεί μια ορθόδοξη κατήχηση και μόνο.
Είναι πολλά τα περιστατικά στα οποία μπορεί να αναφερθεί κανείς, όμως το συμπέρασμα είναι ότι η Εκκλησία πρέπει να κοιτάει τα του οίκου της. Να ασχοληθεί με τα θέματα της πίστεως, να προσφέρει, όπως πράγματι κάνει, τη χείρα βοηθείας στους φτωχούς και τους μη προνομιούχους συμπολίτες μας, ανεξαρτήτου χρώματος, και τέλος να κάνει πράξη τα ουσιαστικά – ανθρωπιστικά μηνύματα της Ορθοδοξίας. Είναι καιρός οι προοδευτικοί Ιεράρχες και ειδικότερα ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε η Εκκλησία να παραμείνει αφοσιωμένη στο αξιοζήλευτο ανθρωπιστικό έργο που προσφέρει, και όχι να φαίνεται στα μάτια του κόσμου ως μια οιονεί συντηρητική πολιτική δύναμη.