ΤΙ ΕΔΕΙΞΕ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε.

Στη Σύνοδο κορυφής της Ε.Ε που έγινε πρόσφατα, οι πλούσιες χώρες του Βορρά με ξεκάθαρο ηγέτη τη Γερμανία, επικράτησαν. Ενόψει της Συνόδου, υπήρχαν ελπίδες πως θα υπάρξει πραγματική βούληση για τις φτωχές χώρες του Νότου που πλήττονται από την κρίση. Είχαν ενταθεί οι ανησυχίες εκείνων των ηγετών που θεωρούσαν επιτακτική την έκδοση ευρωομολόγου για τις προβληματικές οικονομίες των χωρών της περιφέρειας. Ενώ υπήρχαν και κάποιοι αρκετά φιλόδοξοι που μιλούσαν για την αναγκαιότητα κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής η οποία δεν θα περιορίζεται μόνο στο ευρώ αλλά θα καλύπτει ένα ευρύτερο και συνολικό φάσμα οικονομικής και φορολογικής πολιτικής. Αντ’ αυτού, υπήρξε μια γενικόλογη συζήτηση και η δέσμευση για την υιοθέτηση ενός μόνιμου ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθεροποίησης των κρατών – μελών της ευρωζώνης, ο οποίος θα μπει σε ισχύ από το 2013. Στο σημείο αυτό επικράτησαν και πάλι οι γερμανικές θέσεις, καθώς στο μηχανισμό θα προβλέπεται ακόμα και η συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης έχουν επιφορτιστεί με τη διαμόρφωση του μηχανισμού και αποτελέσματα αναμένονται μέσα στη χρονιά.

Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά του γενικότερου κλίματος που κυριάρχησε στη Σύνοδο κορυφής. Επικράτησε η πολιτική αδράνεια της ευρωπαϊκής ηγεσίας και τα οικονομικά συμφέροντα των πλούσιων χωρών του Βορρά. Η Ε.Ε. αν και διαθέτει Πρόεδρο, ο τελευταίος είναι ένας πολιτικός χωρίς ηγετικές ικανότητες, και δεν φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη σωτηρία της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είνια έρμαιο στις διαθέσεις της Γερμανίας, και δευτερευόντος της Γαλλίας. Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν μπορεί ή καλύτερα δεν θέλει να αναγνωρίσει και κυρίως να επιλύσει το πρόβλημα της ευρωζώνης. Και το πρόβλημα αυτό δεν είναι απλώς νομισματικό, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά καθαρά οικονομικό. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η αδυναμία της Ε.Ε. να συζητήσει τα πραγματικά προβλήματα και τις λύσεις της οικονομικής κρίσης. Ουδεμία κουβέντα έγινε για κοινή οικονομική πολιτική, μιας και η Γερμανία μαζί με τους συμμάχους της δεν είναι διατεθειμένοι να συμβάλλουν στη σωτηρία του ευρώ και προτιμούν να μείνουν προσκολλοιμένοι στο εθνικό συμφέρον και μόνο. Πιστέυουν ότι ενδεχόμενη «συμμετοχή» τους στο όλο και αυξανόμενο δημόσιο χρέος των χωρών του Νότου, θα τις συμπαρασύρει στη δίνη της κρίσης.

Η ΟΝΕ, είτε είναι κάποιος υπέρμαχός της είτε πολέμιός της, αποτελεί δομικό στοιχείο της Ε.Ε. και ενδεχόμενη διάλυσή της θα επέφερε οικονομική αναταραχή, ραγδαία ύφεση και κατακόρυφη πτώση του βιωτικού επιπέδου και των αναπτυξιακών προοπτικών των κρατών – μελών. Η οικονομική διακυβέρνηση αποτελεί μια αναγκαιότητα, αν τα μέλη επιθυμούν τη διατήρηση του κοινού νομίσματος. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει άμεσα την Ε.Ε. και τα κράτη – μέλη, είναι η μεταφορά αρμοδιοτήτων από το εθνικό στο υπερεθνικό. Η κοινή ευρωπαίκή οικονομική διακυβέρνηση θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στην κρίση και θα συμβάλλει ώστε η Ευρώπη να μπορεί να ανταγωνιστεί τις οικονομίες της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών στο νέο παγκοσμιοποιημένο σύστημα που γοργά διαμορφώνεται. Τη στιγμή αυτή, η προοπτική μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης μένει στάσιμη. Όπως στάσιμη παραμένει και η κοινή ευρωπαϊκή ανάπτυξη και πρόοδος. Οι ανισότητες είναι μεγάλες στην Ε.Ε. και δεν προβλέπεται άμεσα οικονομική και κοινωνική σύγκλιση. Οι ευρωπαϊκές εκκρεμότητες είναι πάρα πολλές και όσο δεν θέτονται επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα οικονομικής πολιτικής και της πολιτικής ενοποίησης, τότε όλο και πιο γρήγορα θα επέλθει η διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε