ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Πολύ μελάνι χύθηκε όλη την προηγούμενη βδομάδα για την απεργία των εργαζομένων του Μετρό. Πολλά γράφτηκαν και λέχθηκαν, τόσο από τους υποστηρικτές της απεργίας όσο και από τους υπολοίπους που συντάχθηκαν εναντίον των απεργών. Αυτονόητο είναι το γεγονός ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, είναι σε τελική φάση ο μόνος μοχλός πίεσης που έχει απομείνει στους εργαζομένους που πλήττονται από διάφορα μέτρα και πολιτικές. Είναι η μόνη απάντηση απέναντι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και στις ελαστικές μορφές εργασίας. Όταν η κάθε απεργία έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα των υπολοίπων πολιτών, τότε είναι που το πράγμα γίνεται αρκετά πολύπλοκο και δημιουργούνται πολεμικές καταστάσεις. Η απόφαση του υπουργού κ. Χατζηδάκη, σε συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό, ήταν μια ακραία απόφαση επιβολής της τάξης. Και αυτή η απόφαση στάθηκε η αφορμή για να ακουστούν ξανά στο προσκήνιο ακραίες εκφράσεις και χαρακτηρισμοί εκατέρωθεν. Η απεργία αυτή, εκτός από τα παραπάνω, φανέρωσε σωρεία προβλημάτων, τα οποία εν πολλοίς ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή διαμορφωθείσα κατάσταση στη χώρα. Στο δημόσιο τομέα, εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί η ρουσφετολογική πολιτική και η ‘’τακτοποίηση’’ των διαφόρων ημετέρων. Η Έκθεση του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή αποκάλυψε περιπτώσεις διορισμού ανθρώπων, εντελώς άσχετων με το αντικείμενο για το οποίο προσελήφθησαν. Ενδεικτικά, έγινε πρόσληψη οδηγού σε συρμό με μοναδική πρότερη εμπειρία του dealer σε καζίνο, ενώ τελειόφοιτος του ΤΕΙ Νοσηλευτικής επιλέχτηκε για να καλύψει το πόστο του τεχνίτη συντήρησης. Το ποιο τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι πολλοί εργαζόμενοι κλήθηκαν να περάσουν τη διαδικασία της συνέντευξης από 9 έως 21 μέρες μετά την πρόσληψή τους. Εντύπωση προκαλεί επίσης και το πολύ υψηλό μισθολόγιο που ίσχυε για τους εργαζόμενους στο Μετρό. Σύμφωνα με την έκθεση Ρακιντζή το 2009, δηλαδή λίγο πριν από την κρίση, ο χαμηλότερος μισθός ήταν για υπάλληλο προμηθειών και έφτανε τα 1.825 ευρώ το μήνα. Τα υπόλοιπα νούμερα ξεφεύγουν από τη σφαίρα της λογικής, και φτάνουμε στον γενικό διευθυντή, ο οποίος αμειβόταν με κάτι λιγότερο από 8.000 ευρώ το μήνα. Χρήματα που προκαλούν ζαλάδα και οργή σε έναν εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, του οποίου ο μισθός υπολείπεται κατά πολύ. Σαφώς και δεν ευθύνονται για την κατάσταση αυτή οι εργαζόμενοι. Τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι υπεύθυνα, διότι είχαν μετατρέψει, και συνεχίζουν όσο μπορούν, το κράτος σε φέουδο και λάφυρο. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, τώρα που τα δανεικά τελείωσαν, έχει έρθει πλέον αντιμέτωπο με τα διάφορα τέρατα που το ίδιο δημιούργησε. Ένα ακόμα σημαντικό συμπέρασμα που για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε με την απεργία των εργαζομένων του Μετρό, είναι ότι στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός, ακολουθεί κατά πόδας όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολιτευτικής κομματικής πολιτικής. Τις ημέρες της απεργίας, ξέσπασε κάποιου είδους ανεξήγητη επιδημία, διότι δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ότι εκείνοι που δήλωσαν ρεπό, ασθένειες και άδειες ήταν πάνω από 1.000 άτομα. Οι ηγεσίες των συνδικάτων, αποφασίζουν πάντα με γνώμονα μια μελλοντική τους αξιοποίηση στο κυβερνητικό περιβάλλον, και τις περισσότερες φορές όταν πλήττονται από κάποιο μέτρο, δρουν ως άλλοι Ναπολέοντες. Κάνουν ό,τι θέλουν, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός αυτό δείχνει ξεκάθαρα, ότι είμαστε μια κοινωνία πλήρως ατομιστική. Μια κοινωνία που στο πέρας των ετών έμαθε να διεκδικεί τα πάντα, αλλά όταν πρόκειται για τήρηση υποχρεώσεων κωφεύει και κηρύττει κάθε είδους, δίκαια ή άδικα, αντάρτικα. Με άλλα λόγια, ο συνδικαλισμός και η πολιτική στην Ελλάδα, μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άραγε, όταν τα κραταιά συνδικάτα χρησιμοποιήθηκαν από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις ως άρμα διεκδίκησης της εξουσίας; Η χώρα μας δυστυχώς έχει τραβήξει πολλά. Και απ’ ότι φαίνεται θα τραβήξει και άλλα, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει την πολιτική και συνδικαλιστική ελίτ που (δεν) της αξίζει.

Η ΠΟΛΥΣΥΝΘΕΤΗ ΒΙΑ

Η βία στη χώρα μας βρίσκεται σε έξαρση. Γκαζάκια σε σπίτια δημοσιογράφων, επίθεση με καλάσνικοφ στα γραφεία της ΝΔ, τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών, δολοφονίες μεταναστών, και άλλα πολλά περιστατικά τα οποία δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συνθέτουν ένα μωσαϊκό βίαιης συμπεριφοράς ιδιαιτέρως ανησυχητικό για τον τόπο. Από τον Οκτώβριο του 2009, στην ελληνική κοινωνία, λόγω των ραγδαίων και ριζικών αλλαγών που έχει επιβάλλει το μνημόνιο σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, πραγματοποιείται ένας έντονος κοινωνικός μετασχηματισμός, ο οποίος τροφοδοτεί και τον αναβρασμό. Εκτός αυτού, η ακροδεξιά ρητορική έχει μπει για τα καλά στη δημόσια σφαίρα και καθημερινότητα. Η βία που εκπορεύεται από μεμονωμένα άτομα ή ομάδες, χαρακτηρίζεται από πολλούς ως υποκειμενική βία. Η υποκειμενική βία, όμως, είναι απλά το πιο φανερό σκέλος ενός τρίπτυχου, που συμπεριλαμβάνει και άλλα δύο είδη αντικειμενικής βίας. Σε πρώτο επίπεδο, υπάρχει η «συμβολική βία» η οποία ενσωματώνεται στην γλώσσα και στις διάφορες μορφές της. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο σεξιστικός λόγος, το βρίσιμο και γενικά σε όλες οι περιπτώσεις όπου αναπαράγονται σχέσεις κοινωνικής κυριαρχίας. Κατά ένα δεύτερο επίπεδο, υπάρχει αυτό που ονομάζουν αρκετοί ερευνητές ως «συστημική» βία. Η συστημική βία είναι αυτή, σύμφωνα με τον φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ, που προκύπτει από τις καταστροφικές συνέπειες της μη ομαλής λειτουργίας των οικονομικών και πολιτικών συστημάτων. Η έξαρση της βίας στη χώρα μας, είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά πολυσύνθετο, το οποίο βεβαίως δεν λύνεται, ούτε καν εξηγείται, απλώς και μόνο από την καθολική καταδίκη του. Συνεχώς παρατηρούμαι την ανάπτυξη ενός ιδιότυπου λαϊκισμού γύρω από την θεματική της βίας. Μέρη αυτού του φαινομένου είναι απ’ τη μια η τρικομματική κυβέρνηση, και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση συνεχώς εγκαλεί το ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει τα διάφορα περιστατικά βίας: από την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών, μέχρι και τις διάφορες καταλήψεις αναρχικών που λαμβάνουν χώρα σε αρκετά δημόσια κτήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του καταδικάζει με τον δικό του παραδοσιακό τρόπο τη βία και αυτομάτως κατηγορεί την κυβέρνηση για τη διαμόρφωση μιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, η οποία τροφοδοτεί τη βία. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή, οι οποίοι με την ακραία, συνομωσιολογική ρητορική τους, επιδιώκουν, και εν μέρει πετυχαίνουν, τον φανατισμό του κοινωνικού συνόλου. Με άλλα λόγια, τα κόμματα κατηγορούν εκατέρωθεν το ένα το άλλο, καταδικάζουν με τον δικό τους τρόπο τη βία, πυροδοτούν μια ρητορική πόλωσης, και στο διά ταύτα, δείχνουν ανήμπορα να εξηγήσουν το φαινόμενο της βίας που όλο και γιγαντώνεται. Στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνει ένας σημαντικός διαχωρισμός: Είναι άλλο πράγμα η τρομοκρατική τυφλή βία, η οποία έχει ταλαιπωρήσει για δεκαετίες και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη χώρα, και τελείως διαφορετικό φαινόμενο η καθημερινή βίαιη (όχι κατ’ ανάγκη σωματική) που υιοθετείται από όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας. Σχεδόν όλοι, θεωρούμε ότι το ‘’σύστημα’’ και οι πολιτικές οι οποίες εφαρμόζονται είναι άδικες για το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι νιώθουν εγκλωβισμένοι και καταπιεσμένοι. Όταν λοιπόν ένα σύστημα πολιτικής παράγει αδικία, πόνο και απογοήτευση για τους ανθρώπους, την ίδια στιγμή είναι πολύ πιθανό να τους οδηγήσει στην υιοθέτηση διαφόρων μορφών αντι -βίας. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η βίαιη συμπεριφορά των απογοητευμένων δεν συνιστά επιλογή, αλλά συνέπεια και αποτέλεσμα. Η βία, κυρίως η ατομική, προκύπτει από πολλούς ψυχολογικούς παράγοντες και σε πολλές περιπτώσεις είναι μη αντιμετωπίσιμη. Αν τις περισσότερες φορές παρουσιάζεται από τα μέρη του συστήματος ως επιλογή, τότε αποσιωπούνται τα πραγματικά αίτιά της. Πολύ σημαντική είναι η βία που είναι σύμφυτη στις σχέσεις εκμετάλλευσης, η βία που παράγει τη φτώχεια και καθιστά περιττό ένα κομμάτι της ανθρωπότητας. Εκτός αυτής, υπάρχει και η καθημερινή βία (ανεργία, φτώχεια, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις κλπ), και ακριβώς αυτό είναι που μετατρέπει την θλίψη και την απογοήτευση σε αντι-βία. Σαφώς και η ειρηνική δράση είναι η ενδεικτική μορφή διεκδίκησης, όμως δεν πρέπει κανείς να κλείνει τα μάτια και να κρύβει κάτω από το χαλί τις πολυσύνθετες εκφάνσεις της βίας. Όσο ένα φαινόμενο απλώς καταγγέλλεται και δεν ερευνάται σε βάθος, τόσο θα μεγαλώνει.

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ- του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι αυτά που τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στην χώρα τον τελευταίο καιρό. Εχθές παίχτηκαν τουλάχιστον 2 θεατρικά έργα. Το πρώτο ήταν ανάμεσα στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξη Τσίπρα. Το έργο, είχε καλά σχεδιασμένο σενάριο – αν και έχει παιχτεί πολύ και από πολλούς με καθόλου επιτυχία – και τρομερή σκηνοθεσία. Και οι δύο, με τα ίδια επιχειρήματα εδώ και καιρό, δείχνουν για άλλη μια φορά πόσο μακριά είναι από την καθημερινότητα των πολιτών και πως δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται γύρω τους. Υπάρχει ένα σοβαρό θέμα – όχι το σοβαρότερο στην Ελλάδα και στην ζωή μας – που αφόρα την λίστα Λαγκαρντ. Λίστα η οποία απλά περιείχε ονόματα καταθετών που έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό. Προσοχή, από μόνο του ένα όνομα σε αυτή την λίστα δεν είναι και ένοχο. Μπορεί κάποιοι, μπορεί όλοι, μπορεί και κανείς, να μην έχει καταβάλει στο κράτος τα νόμιμα χρήματα. Αρχίζει λοιπόν ο κ. Τσίπρας να ζητά ευθύνες για την λίστα από δυο πρώην πρωθυπουργούς και από 2 πρώην υπουργούς οικονομικών – εκ των οποίων ο ένας ακόμα κυκλοφορεί παρανόμως με την θωρακισμένη BMW του υπουργείου οικονομικών χωρίς να έχει το αξίωμα – λέγοντας ότι όλοι ήξεραν για την ύπαρξη της λίστας και δεν έκαναν τίποτα. Και το καλύτερο έρχεται όταν ο ένας αρχίζει να ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον και ακούμε διάφορα σενάρια υπαρκτά ή μη. Το σενάριο είναι ότι η λίστα έφτασε στον τότε υπουργό οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος την είχε δώσει σε έναν συνεργάτη του για να βρει και να τον ενημερώσει για τους 20 καταθέτες με τα μεγαλύτερα ποσά καταθέσεων. Ο συνεργάτης έκανε μια εβδομάδα είπε – όταν η διαδικασία αυτή παίρνει λιγότερο από 2 λεπτά μαζί με την εκτύπωση – και όταν την πήγε στον υπουργό της είπε να την διαγράψει από τον τοπικό υπολογιστή του υπουργείου. Εδώ μπαίνει ένα πολύ σημαντικό θέμα για εμένα. Κάθε υπάλληλος που είναι σε θέσεις με απόρρητα έγγραφα – υπουργείο Οικονομικών, Εξωτερικών, Αμύνης – θα πρέπει να υπογράφει ένα συμφωνητικό οπού θα διασφαλίζει τον οργανισμό σε περίπτωση «διαρροής» οποιαδήποτε πληροφορίας. Το δεύτερο σενάριο είναι ότι την λίστα ο τότε υπουργός την έδωσε στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ να την ελέγξει σε στικάκι USB. Ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ είδε την λίστα, την έδωσε στην γραμματέα του, γιατί όπως λέει δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και επειδή δεν είχε πρωτόκολλο και αριθμό επίσημου εγγράφου πίστεψε ότι είναι προϊόν υποκλοπής από την ΕΥΠ και δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει. Το τρίτο σενάριο είναι ότι η λίστα βρισκόταν σε συρτάρι για παραπάνω από ένα χρόνο στο γραφείο του μετέπειτα υπουργού οικονομικών κ. Βενιζέλου που δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί, δεν την είχε διαβάσει – όπως ισχυρίζεται - και μάλιστα γίνεται και ήρωας γιατί είναι εκείνος που την φέρνει στο φως της δημοσιότητας να μάθει ο κόσμος την αλήθεια. Και τώρα αφήνουμε τα σενάρια και πάμε στα γεγονότα. Η λίστα δυστυχώς για όλους και κυρίως για τον κ. Παπακωνσταντίνου είχε αριθμό πρωτοκόλλου και το Γαλλικό υπουργείο Οικονομικών το είχε στείλει με κάθε επισημότητα για νόμιμη «εκμετάλλευσή» του από τις Ελληνικές αρχές σε οπτικό δίσκο (CD). Στο ΣΔΟΕ δόθηκε ένα στικάκι USB, και συγκεκριμένα στον τότε επικεφαλή κ. Διώτη , και στην συνέχεια κατέληξε στα χέρια ή καλύτερα στο συρτάρι του κ. Βενιζέλου. Κάποια στιγμή το υπουργείο Οικονομικών αποφασίζει – και γινόμαστε για άλλη μία φορά ρεζίλι – να ζητήσει άλλη μια φορά, επίσημα πλέον, αντίγραφο της λίστα από τις Γαλλικές Αρχές. Η λίστα ορθώς δίνεται στην δικαιοσύνη που αρχίζει και ξετυλίγει το κουβάρι για να εξακριβώσει τι έχει γίνει. Φαίνεται λοιπόν ότι η μοναδική αλλοίωση είναι 3 ονόματα , συγγενικά πρόσωπα του τότε υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου . Σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνουν πολλά ερωτήματα. Υπάρχει αλήθεια άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου θα έκανε μία αλλοίωση στην λίστα και θα έβγαζε μόνο συγγενικά του πρόσωπα; Υπάρχει αλήθεια άνθρωπος που να πιστεύει ότι στην διαδρομή δεν έγινε μία αντιγραφή από έναν άσχετο για να την εκμεταλλευτεί; Υπάρχει ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο κ. Βενιζέλος είχε την λίστα και δεν την διάβασε; ΚΑΝΕΙΣ είναι η απάντηση……. Εχθές πήρε μία απόφαση το ελληνικό κοινοβούλιο να στείλει τον κ. Παπακωνσταντίνου στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής και ορθώς έπραξε. Το θέμα είναι ότι ακόμα και σήμερα φαίνεται ότι δεν έχει πάρει κανείς από τους 300 τι γίνεται στην κοινωνία μας, γιατί αν είχαν καταλάβει θα τους έστελναν όλους στην επιτροπή προς διερεύνηση και εκεί θα έβγαινε ένα αποτέλεσμα . Επίσης, ο κ. Βενιζέλος εχθές προσωπικά σόκαρε με την κυνικότητά του, λέγοντας τόσο εύκολα ότι έχει πάρει σπίτι του έγγραφα του υπουργείου Αμύνης από την εποχή που διετέλεσε υπουργός. Το πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει και το μόνο που έχει μείνει είναι το εξωτερικό ακόμα μέρος που φαίνεται καλό. Έχουν βάλει – και καλώς το έκαναν – 4-5 ονόματα για να ακούσει ο κόσμος - βλέπε Τσοχατζόπουλο, Λαυρεντιάδη, και άλλους «σελέμπριτυ» - και να σκεφτεί ότι κάτι γίνεται στο όνομα της κάθαρσης. Στην πραγματικότητα όμως, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχει σε όλα μια συγκάλυψη, ένα μαύρο πέπλο που σκεπάζει τα πάντα και αφήνει τίποτα και κανέναν να φανεί, εκτός από εκείνους που το σύστημα θέλει να αποκαλύψει. Δεν λέω ότι είναι κάποιος ένοχος , - άλλωστε και ο δολοφόνος έχει το τεκμήριο της αθωότητας - αλλά ας πάνε στην δικαιοσύνη και να κρίνει εκείνη. Ακούγοντας πλέον τα νοσοκομεία να δανείζονται λάδι για να φτιάχνουν φαγητό στους ασθενείς – όταν κάποτε πέταγαν στα σκουπίδια ολόκληρα κουτιά με γάζες και γάντια για να παίρνουν μίζες - , να μην έχουν πλέον στα χειρουργεία τα κατάλληλα εργαλεία και τις αντίστοιχες προμήθειες για να κάνουν σωστά την δουλεία τους, ακούγοντας το επίσημο κράτος να λέει στα παιδιά που θέλουν να μπουν στην Ελληνική Αστυνομία – όσα θέλουν ακόμα γιατί είναι λίγοι εκείνοι που για 700 ευρώ θα θέλουν να ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους – ότι οι επιτυχόντες του 2013, θα φοιτήσουν 2015 μόνο και μόνο για να μην φαίνονται σαν δαπάνες στον προϋπολογισμό του κράτους, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι απλά σε λίγα χρόνια θα υπάρχει Ελλάδα - ως έδαφος, γιατί ως σημαία δεν ξέρω αν υπάρχει – και δεν θα υπάρχουν Έλληνες. Το 2013 είναι για μένα μία πολύ σημαντική χρονιά που μπορεί να αλλάξει πολλά στην χώρα. Φέτος αλλάζει το Σύνταγμα. Είναι ευκαιρία αν θέλουμε πραγματικά να πάμε μπροστά , να αλλάξουμε και το Σύνταγμά μας με βαθιές τομές προς το καλύτερο. Ελπίζω έστω και την τελευταία στιγμή να μην πουλήσουν αυτή την χώρα. Τραγικό σημείο αναφοράς πρόσφατο ΦΕΚ όπου είχε τοποθεσία «Βερολίνο». Αυτό δείχνει και το σημείο κατάντιας στην οποία έχει επέλθει το πολιτικό σύστημα, αλλά και η ίδια ΕΛΛΑΔΑ. Ο κόσμος περνάει πολύ δύσκολα και ακούει για άλλη μια φορά να τον κοροϊδεύουν με τον χειρότερο τρόπο σε ένα πολύ απλό πράγμα που δείχνει την έλλειψη λογικής: αποσύρεται το νομοσχέδιο για την έκτακτη εισφορά στα σκάφη αναψυχής με την πιο βλακώδες δικαιολογία ότι κανείς δεν θα έδινε χρήματα ούτως ή άλλως. Θα κλείσω λέγοντας ότι πρέπει να κάνουμε κάτι σαν Έλληνες όλοι μαζί….. Το τι, θα το δείξει ο χρόνος…..

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ ΑΝΑΖΗΤΑ ΕΥΗΚΟΑ ΩΤΑ

Σχεδόν όλοι μας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχουμε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την κρίση. Η μείωση των εισοδημάτων, η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, η ανεργία και τόσα άλλα στα οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, μας έχουν μετατρέψει σε θύματα της οικονομικής ύφεσης που πλήττει αβυσσαλέα τη χώρα. Υπάρχουν όμως, στην Ελλάδα του σήμερα, και κάποια άλλα θύματα, τα οποία έχουν φτάσει κυριολεκτικά στον πάτο, και έχουν απολέσει κάθε ελπίδα. Περισσότεροι από 20.000 συμπολίτες μας έχουν σπίτι τους το δρόμο, περιφέρονται από πλατεία σε πλατεία, κουρνιάζουν σε γωνίες, σε παγκάκια και σε εισόδους κατοικιών και γενικά ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, βιώνοντας με τον τρόπο αυτό την πιο ακραία μορφή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι εκείνοι που βρίσκονται σε κίνδυνο έλλειψης στέγης ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας που πλήττει όλες τις ηλικίες και τις επαγγελματικές κατηγορίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χιλιάδες συμπολίτες μας πήραν βαθιά ανάσα ανακούφισης από το πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για έναν ακόμη χρόνο. Άστεγοι είναι και εκείνοι οι οποίοι φιλοξενούνται αναγκαστικά, γιατί έχασαν την κατοικία τους, ή ζουν σε ακατάλληλες στεγαστικές συνθήκες, που δεν καλύπτουν τις βασικές προδιαγραφές μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Δυστυχώς ανέκαθεν υπήρχαν άστεγοι, όμως τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης , το πρόβλημα αυτό τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις αναδεικνύοντας τώρα, περισσότερο από ποτέ, το έλλειμμα κοινωνικών και προνοιακών πολιτικών στην χώρα μας, τα οποία βεβαίως δεν μπορούν να επισκιαστούν από τις κατά τόπους φιλανθρωπίες οργανισμών, μεμονωμένων ατόμων ή οποιουδήποτε άλλου. Η κοινωνική πολιτική πρέπει να είναι πρωταρχικώς στόχος κάθε κράτους και να μην επαφίεται αποκλειστικά στη διάθεση και στην αλληλεγγύη των πολιτών του. Για να καταλάβει κανείς την απουσία προνιακής πολιτικής για τους άστεγους, αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι μόλις πριν λίγο καιρό, οι άστεγοι στη χώρα μας αναγνωρίσθηκαν θεσμικά ως ειδική - ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρήζει ειδικών μέτρων προστασίας (Ν.4052/12). Μέχρι σήμερα, η μόνη πολιτική που ανακουφίζει κάπως τους άστεγους αφορά φιλανθρωπικού τύπου παροχές , ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει θεσμοθετημένη καμία δράση που να αφορά την πρόληψη του φαινομένου και κυρίως την ένταξη αστέγων στην αγορά εργασίας, την αποκατάστασή τους στον κοινωνικό ιστό. Αντιθέτως, αυτοί οι αξιοπρεπείς άνθρωποι της διπλανής πόρτας, παραμένουν εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο του κοινωνικού περιθωρίου. Από την Ελλάδα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, από την Ελλάδα των τότε νεόπλουτων, έχουμε φτάσει πλέον στην Ελλάδα της μιζέριας και των νεόπτωχων. Οι νεόπτωχοι, είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί πριν λίγους μήνες είχαν το σπίτι τους και τη δουλειά τους, σήμερα όμως περιφέρονται άστεγοι στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και σε κάθε πόλη της Ελλάδος, χωρίς όνειρα και ελπίδες. Ένα κράτος, όσα οικονομικά προβλήματα και να αντιμετωπίζει, πρέπει να μπορεί να στηρίζει τον πολίτη που δεν έχει μέρος να ζήσει, να του δίνει ένα πιάτο φαγητό και να του παρέχει ένα περιβάλλον μέσω του οποίου θα μπορεί να επανενταχθεί στην κοινωνία ομαλά. Η κρατική πυγμή και οντότητα δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στη συλλογή εσόδων και στην περικοπή δαπανών. Το κράτος ισχυροποιείται στα μάτια του κόσμου όταν είναι δίπλα στους μη προνομιούχους πολίτες. Η οικονομία και η έξοδος από την κρίση είναι θέματα ύψιστης σημασίας, αλλά μέτρα κοινωνικού και προνοιακού χαρακτήρα θα εξισορροπούσαν την ολοφάνερη κοινωνική αδικία που συντελείται στις πλάτες αυτών των ανθρώπων, θα αγκάλιαζαν τα ασθενέστερα στρώματα και θα δημιουργούσαν ένα πλέγμα κοινωνικών υπηρεσιών το οποίο θα ήταν πραγματικά κοντά στον πολίτη. Ο πολίτης θα σεβαστεί το κράτος μόνο όταν το νιώσει δίπλα του. Και αυτό οφείλει να το κατανοήσει η τρικομματική κυβέρνηση.

Η ΤΡΙΠΛΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ

Με την είσοδο της νέας χρονιάς, το πρόβλημα της θέρμανσης που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας έχει οξυνθεί. Μπορεί να βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, και οι θερμοκρασίες να έχουν πάρει την κατιούσα, όμως 2 στους 10 είχαν ως τώρα τη δυνατότητα να βάλουν πετρέλαιο θέρμανσης για να ζεσταθούν . Το κόστος του πετρελαίου θέρμανσης στην Ελλάδα έφτασε στα 1.266 ευρώ ανά 1.000 λίτρα κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2012, αυξημένο κατά 48% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του προηγούμενου έτους. Αντιθέτως, το κόστος αγοράς της ίδιας ποσότητας πετρελαίου ανερχόταν στα 861 ευρώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με την IEA, και στα 790 ευρώ στη Νέα Υόρκη. Σαφώς πιο οικονομικό δηλαδή, σε πολύ πιο πλούσιες χώρες από τη δική μας. Η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, η οποία από το 2009 έχει σχεδόν τριπλασιαστεί, τη στιγμή που τα εισοδήματα βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, κρίνεται για τους περισσότερους απαγορευτική. Τα 52,5 λεπτά ανά λίτρο του 2009 (τιμή εκκίνησης) έχουν φτάσει πλέον τα 1,35 - 1,40 ευρώ. Πέρυσι τον Οκτώβριο η μέση τιμή εκκίνησης διαμορφώθηκε στα 95 λεπτά. Ως αποτέλεσμα της ύφεσης και της υψηλής τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, η πτώση της ζήτησης, σύμφωνα με στοιχεία που προέρχονται τόσο από τους βενζινοπώλες όσο και από τους πρατηριούχους, ξεπερνά σε πανελλαδικό επίπεδο το 80% σε σχέση με πέρυσι. H απαγορευτική τιμή του πετρελαίου έχει ωθήσει τους πολίτες προς τα τζάκια, τις ξυλόσομπες και τους ξυλολέβητες, τα οποία υπό συγκεκριμένες μετεωρολογικές συνθήκες, οδηγούν σε αύξηση της ήδη υψηλής ατμοσφαιρικής ρύπανσης και ειδικά των επικίνδυνων αιωρούμενων σωματιδίων. Δεν είναι τυχαίο που έχει ενταθεί το τελευταίο διάστημα η συζήτηση για την επικινδυνότητα της όλο και αυξανόμενης αιθαλομίχλης. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο Λονδίνο τη δεκαετία του '50, τα τζάκια είχαν απαγορευτεί για να αντιμετωπιστεί η θανατηφόρα αιθαλομίχλη. Από την άλλη, όλο και περισσότεροι επιλέγουν ως μέσο θέρμανσης τα air condition, τη στιγμή όμως που έρχονται νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Με άλλα λόγια, νέα δυσβάσταχτα έξοδα, τα οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος τη στιγμή που δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές, καθημερινές, βιοποριστικές του ανάγκες. Ενώ ταυτόχρονα, το επίδομα θέρμανσης, το οποίο τελευταία στιγμή εγκρίθηκε, δεν μπορεί να καλύψει το υπέρογκο έξοδο του πετρελαίου θέρμανσης. Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης, όχι μόνο δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και έσοδα στα κρατικά ταμεία, αλλά δημιούργησε πολλαπλά κοινωνικά και όχι μόνον προβλήματα. Το μέτρο αφενός έχει αποτύχει για λόγους ανθρωπιστικούς, καθώς έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες σε ολόκληρη τη χώρα σε απόγνωση. Τίθεται ευθέως ζήτημα υγείας για σημαντικό μέρος του πληθυσμού αλλά και στοιχειωδών όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αφετέρου, έχει αποτύχει για λόγους περιβαλλοντικούς, καθώς η αναγκαστική προσφυγή των ανθρώπων αυτών σε εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης, όπως τα τζάκια ή οι ξυλόσομπες, και η χρήση κάθε λογής καύσιμης ύλης σε αυτά έχουν οδηγήσει στην επανεμφάνιση νέφους αιθαλομίχλης, δημιουργώντας σαφείς κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Τέλος, σε ότι έχει να κάνει με τα κρατικά έσοδα, και εκεί η αποτυχία είναι μεγάλη: Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Βενζινοπωλών Ελλάδος (ΟΒΕ) τα προσδοκώμενα έσοδα από την εξίσωση του φόρου ήταν 800 εκατ ευρώ. Μέχρι σήμερα τα έσοδα φτάνουν μόλις τα 150 εκατ. δημιουργώντας ένα κενό της τάξεως των 650 εκατομμυρίων. Και η πρόσφατη μνημονιακή ιστορία του τόπου, έχει δείξει ότι όταν αποτυγχάνει ένα μέτρο στην άντληση εσόδων, έρχεται ένα άλλο ισοδύναμο για να καλύψει τις μαύρες τρύπες. Και το ισοδύναμο αυτό θα είναι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις και φορολογία. Στην πολιτική και σε μια χώρα φυσιολογικής λειτουργίας, ισχύει ότι όταν ένα μέτρο έχει αποτύχει παταγωδώς, όταν δεν εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο ελήφθη και επιπλέον δημιουργεί ζημία σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας των πολιτών και του κράτους, πρέπει να αποσύρεται με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό πρέπει να γίνει και με το πετρέλαιο θέρμανσης, στην παράλογη βέβαια Ελλάδα. Να μειωθεί η τιμή του, ώστε να μπορεί ο κόσμος να ζεσταθεί, αλλά να μπουν και κάποια εκατομμύρια ευρώ στα κρατικά ταμεία. Δεν θέλει κόπο για να γίνει αυτό από το οικονομικό επιτελείο, ούτε ιδιαίτερη σοφία. Λογική χρειάζεται, η οποία απουσιάζει εδώ και δεκαετίες από τη χώρα.