Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ ΑΝΑΖΗΤΑ ΕΥΗΚΟΑ ΩΤΑ

Σχεδόν όλοι μας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχουμε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την κρίση. Η μείωση των εισοδημάτων, η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, η ανεργία και τόσα άλλα στα οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, μας έχουν μετατρέψει σε θύματα της οικονομικής ύφεσης που πλήττει αβυσσαλέα τη χώρα. Υπάρχουν όμως, στην Ελλάδα του σήμερα, και κάποια άλλα θύματα, τα οποία έχουν φτάσει κυριολεκτικά στον πάτο, και έχουν απολέσει κάθε ελπίδα. Περισσότεροι από 20.000 συμπολίτες μας έχουν σπίτι τους το δρόμο, περιφέρονται από πλατεία σε πλατεία, κουρνιάζουν σε γωνίες, σε παγκάκια και σε εισόδους κατοικιών και γενικά ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, βιώνοντας με τον τρόπο αυτό την πιο ακραία μορφή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι εκείνοι που βρίσκονται σε κίνδυνο έλλειψης στέγης ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας που πλήττει όλες τις ηλικίες και τις επαγγελματικές κατηγορίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χιλιάδες συμπολίτες μας πήραν βαθιά ανάσα ανακούφισης από το πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για έναν ακόμη χρόνο. Άστεγοι είναι και εκείνοι οι οποίοι φιλοξενούνται αναγκαστικά, γιατί έχασαν την κατοικία τους, ή ζουν σε ακατάλληλες στεγαστικές συνθήκες, που δεν καλύπτουν τις βασικές προδιαγραφές μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Δυστυχώς ανέκαθεν υπήρχαν άστεγοι, όμως τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης , το πρόβλημα αυτό τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις αναδεικνύοντας τώρα, περισσότερο από ποτέ, το έλλειμμα κοινωνικών και προνοιακών πολιτικών στην χώρα μας, τα οποία βεβαίως δεν μπορούν να επισκιαστούν από τις κατά τόπους φιλανθρωπίες οργανισμών, μεμονωμένων ατόμων ή οποιουδήποτε άλλου. Η κοινωνική πολιτική πρέπει να είναι πρωταρχικώς στόχος κάθε κράτους και να μην επαφίεται αποκλειστικά στη διάθεση και στην αλληλεγγύη των πολιτών του. Για να καταλάβει κανείς την απουσία προνιακής πολιτικής για τους άστεγους, αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι μόλις πριν λίγο καιρό, οι άστεγοι στη χώρα μας αναγνωρίσθηκαν θεσμικά ως ειδική - ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρήζει ειδικών μέτρων προστασίας (Ν.4052/12). Μέχρι σήμερα, η μόνη πολιτική που ανακουφίζει κάπως τους άστεγους αφορά φιλανθρωπικού τύπου παροχές , ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει θεσμοθετημένη καμία δράση που να αφορά την πρόληψη του φαινομένου και κυρίως την ένταξη αστέγων στην αγορά εργασίας, την αποκατάστασή τους στον κοινωνικό ιστό. Αντιθέτως, αυτοί οι αξιοπρεπείς άνθρωποι της διπλανής πόρτας, παραμένουν εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο του κοινωνικού περιθωρίου. Από την Ελλάδα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, από την Ελλάδα των τότε νεόπλουτων, έχουμε φτάσει πλέον στην Ελλάδα της μιζέριας και των νεόπτωχων. Οι νεόπτωχοι, είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί πριν λίγους μήνες είχαν το σπίτι τους και τη δουλειά τους, σήμερα όμως περιφέρονται άστεγοι στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και σε κάθε πόλη της Ελλάδος, χωρίς όνειρα και ελπίδες. Ένα κράτος, όσα οικονομικά προβλήματα και να αντιμετωπίζει, πρέπει να μπορεί να στηρίζει τον πολίτη που δεν έχει μέρος να ζήσει, να του δίνει ένα πιάτο φαγητό και να του παρέχει ένα περιβάλλον μέσω του οποίου θα μπορεί να επανενταχθεί στην κοινωνία ομαλά. Η κρατική πυγμή και οντότητα δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στη συλλογή εσόδων και στην περικοπή δαπανών. Το κράτος ισχυροποιείται στα μάτια του κόσμου όταν είναι δίπλα στους μη προνομιούχους πολίτες. Η οικονομία και η έξοδος από την κρίση είναι θέματα ύψιστης σημασίας, αλλά μέτρα κοινωνικού και προνοιακού χαρακτήρα θα εξισορροπούσαν την ολοφάνερη κοινωνική αδικία που συντελείται στις πλάτες αυτών των ανθρώπων, θα αγκάλιαζαν τα ασθενέστερα στρώματα και θα δημιουργούσαν ένα πλέγμα κοινωνικών υπηρεσιών το οποίο θα ήταν πραγματικά κοντά στον πολίτη. Ο πολίτης θα σεβαστεί το κράτος μόνο όταν το νιώσει δίπλα του. Και αυτό οφείλει να το κατανοήσει η τρικομματική κυβέρνηση.