ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Πολύ μελάνι χύθηκε όλη την προηγούμενη βδομάδα για την απεργία των εργαζομένων του Μετρό. Πολλά γράφτηκαν και λέχθηκαν, τόσο από τους υποστηρικτές της απεργίας όσο και από τους υπολοίπους που συντάχθηκαν εναντίον των απεργών. Αυτονόητο είναι το γεγονός ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, είναι σε τελική φάση ο μόνος μοχλός πίεσης που έχει απομείνει στους εργαζομένους που πλήττονται από διάφορα μέτρα και πολιτικές. Είναι η μόνη απάντηση απέναντι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και στις ελαστικές μορφές εργασίας. Όταν η κάθε απεργία έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα των υπολοίπων πολιτών, τότε είναι που το πράγμα γίνεται αρκετά πολύπλοκο και δημιουργούνται πολεμικές καταστάσεις. Η απόφαση του υπουργού κ. Χατζηδάκη, σε συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό, ήταν μια ακραία απόφαση επιβολής της τάξης. Και αυτή η απόφαση στάθηκε η αφορμή για να ακουστούν ξανά στο προσκήνιο ακραίες εκφράσεις και χαρακτηρισμοί εκατέρωθεν. Η απεργία αυτή, εκτός από τα παραπάνω, φανέρωσε σωρεία προβλημάτων, τα οποία εν πολλοίς ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή διαμορφωθείσα κατάσταση στη χώρα. Στο δημόσιο τομέα, εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί η ρουσφετολογική πολιτική και η ‘’τακτοποίηση’’ των διαφόρων ημετέρων. Η Έκθεση του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή αποκάλυψε περιπτώσεις διορισμού ανθρώπων, εντελώς άσχετων με το αντικείμενο για το οποίο προσελήφθησαν. Ενδεικτικά, έγινε πρόσληψη οδηγού σε συρμό με μοναδική πρότερη εμπειρία του dealer σε καζίνο, ενώ τελειόφοιτος του ΤΕΙ Νοσηλευτικής επιλέχτηκε για να καλύψει το πόστο του τεχνίτη συντήρησης. Το ποιο τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι πολλοί εργαζόμενοι κλήθηκαν να περάσουν τη διαδικασία της συνέντευξης από 9 έως 21 μέρες μετά την πρόσληψή τους. Εντύπωση προκαλεί επίσης και το πολύ υψηλό μισθολόγιο που ίσχυε για τους εργαζόμενους στο Μετρό. Σύμφωνα με την έκθεση Ρακιντζή το 2009, δηλαδή λίγο πριν από την κρίση, ο χαμηλότερος μισθός ήταν για υπάλληλο προμηθειών και έφτανε τα 1.825 ευρώ το μήνα. Τα υπόλοιπα νούμερα ξεφεύγουν από τη σφαίρα της λογικής, και φτάνουμε στον γενικό διευθυντή, ο οποίος αμειβόταν με κάτι λιγότερο από 8.000 ευρώ το μήνα. Χρήματα που προκαλούν ζαλάδα και οργή σε έναν εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, του οποίου ο μισθός υπολείπεται κατά πολύ. Σαφώς και δεν ευθύνονται για την κατάσταση αυτή οι εργαζόμενοι. Τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι υπεύθυνα, διότι είχαν μετατρέψει, και συνεχίζουν όσο μπορούν, το κράτος σε φέουδο και λάφυρο. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, τώρα που τα δανεικά τελείωσαν, έχει έρθει πλέον αντιμέτωπο με τα διάφορα τέρατα που το ίδιο δημιούργησε. Ένα ακόμα σημαντικό συμπέρασμα που για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε με την απεργία των εργαζομένων του Μετρό, είναι ότι στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός, ακολουθεί κατά πόδας όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολιτευτικής κομματικής πολιτικής. Τις ημέρες της απεργίας, ξέσπασε κάποιου είδους ανεξήγητη επιδημία, διότι δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ότι εκείνοι που δήλωσαν ρεπό, ασθένειες και άδειες ήταν πάνω από 1.000 άτομα. Οι ηγεσίες των συνδικάτων, αποφασίζουν πάντα με γνώμονα μια μελλοντική τους αξιοποίηση στο κυβερνητικό περιβάλλον, και τις περισσότερες φορές όταν πλήττονται από κάποιο μέτρο, δρουν ως άλλοι Ναπολέοντες. Κάνουν ό,τι θέλουν, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός αυτό δείχνει ξεκάθαρα, ότι είμαστε μια κοινωνία πλήρως ατομιστική. Μια κοινωνία που στο πέρας των ετών έμαθε να διεκδικεί τα πάντα, αλλά όταν πρόκειται για τήρηση υποχρεώσεων κωφεύει και κηρύττει κάθε είδους, δίκαια ή άδικα, αντάρτικα. Με άλλα λόγια, ο συνδικαλισμός και η πολιτική στην Ελλάδα, μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άραγε, όταν τα κραταιά συνδικάτα χρησιμοποιήθηκαν από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις ως άρμα διεκδίκησης της εξουσίας; Η χώρα μας δυστυχώς έχει τραβήξει πολλά. Και απ’ ότι φαίνεται θα τραβήξει και άλλα, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει την πολιτική και συνδικαλιστική ελίτ που (δεν) της αξίζει.