ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Δεκτό κατά πλειοψηφία με 168 "ναι", 123 "όχι" και ένα "παρών" έγινε το περιβόητο πολυνομοσχέδιο κατά την ονομαστική ψηφοφορία που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ολομέλεια της Βουλής. Στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνονται ρυθμίσεις για ιδιαιτέρως σημαντικά ζητήματα, όπως η ρύθμιση των οφειλών και η φορολογία των ακινήτων , ωστόσο μεγάλες είναι οι ανατροπές σε μια σειρά από επαγγέλματα. Ειδικότερα, "απελευθερώνονται" επαγγέλματα και κλάδοι όπως, οι πωλητές λαϊκών αγορών, οι πιστοποιημένοι εκτιμητές, οι λογιστές- φοροτεχνικοί κ.ά. Ακόμα, κατά δύο ώρες αυξάνεται το εβδομαδιαίο υποχρεωτικό ωράριο διδασκαλίας των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση της χώρας, με το σκεπτικό ότι, λόγω της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013- 2016, θα προσληφθεί μικρός αριθμός αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών.

Σε ότι αφορά τους μισθούς και τα μεροκάματα, με μία προσθήκη στο Πολυνομοσχέδιο, προβλέπονται καθαρές αμοιβές «κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας»,ύψους 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες των 490 ευρώ μηνιαίως - ενώ για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, οι απολαβές δεν θα ξεπερνούν τα 427 ευρώ μηνιαίως. Ακόμα, το περιβόητο ‘χαράτσι’, μετονομάστηκε σε ενιαίο τέλος ακινήτων και παρόλο που αρχικά ήταν ένας έκτακτος φόρος, ακράδαντα αποδεικνύεται ότι δυστυχώς ήρθε για να μείνει και να κάνει δύσκολη τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Το μόνο σίγουρο, από την έως σήμερα ελληνική εκδοχή της κρίσης, είναι ότι αυτά που προβλέπονται στο πολυνομοσχέδιο, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τη συγκέντρωση εσόδων για τον κρατικό κορβανά, δεν θα πετύχουν. Δεν είμαστε απαισιόδοξοι, ούτε ευχόμαστε να συμβεί αυτό, όμως η αναποτελεσματικότητα και οι αρρυθμίες είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας. Έτσι, για μια ακόμη φορά θα χρειαστεί η κυβέρνηση να καταφύγει σε νέα μέτρα ισοδύναμου χαρακτήρα και αυτός ο φαύλος κύκλος της ασκούμενης πολιτικής θα συνεχίζεται. Κατά συνέπεια, ο λαός θα συνεχίσει να υποφέρει, το κράτος δεν θα γεμίζει τα ταμεία του, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα και να βρει νέες ‘λύσεις’, και το μεγάλο ερώτημα που αναδεικνύεται είναι μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η ατέρμονη κατάσταση και τι κατάληξη θα έχει για όλους.

Το περίεργο και αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης είναι η στάση του λαού. Ενώ συντελούνται καθημερινά αλλαγές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιας μορφής συλλογική δράση – διαμαρτυρία για ν’ αλλάξει η ισχύουσα κατάσταση. Τα τελευταία τρία χρόνια έχει αλλάξει εκ βάθρων η καθημερινότητά μας και εκτός από κάποιες σκόρπιες αντιδράσεις των συνδικάτων, άλλοτε δίκαιες και άλλοτε στερούμενες ουσιαστικού περιεχομένου, δεν ‘κουνιέται φύλο’. Ακόμα και το κίνημα των ‘Αγανακτισμένων’, εν τέλει ήταν κάτι εντελώς πρόσκαιρο, περισσότερο έμοιασε ως απάντηση στις ευρωπαϊκές κατηγορίες για την αδιαφορία των Ελλήνων πολιτών και οι προσδοκίες που καλλιέργησε σε ένα ευρύ φάσμα του κόσμου κατέρρευσαν με την έλευση του καλοκαιριού και των ‘μπάνιων του λαού’.

Η εξήγηση για αυτή την κατάσταση αδράνειας είναι απλή: Ο λαός στην πλειοψηφία του έχει πειστεί από την τρομοκρατικής φύσεως παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και δέχεται κάθε νέο μέτρο με την προοπτική να μη χάσει τα πάντα. Καθημερινά τα κεφάλια των πολιτών κατακλύζονται από ένα κάρο απειλές και σενάρια καταστροφής αν δεν περάσουν τα εκάστοτε μέτρα. Τα μέσα ενημέρωσης, ως άλλοι κρουνοί παραπληροφόρησης, επιτελούν το έργο τους και ο λαός απλά ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα φτιάξουν τα πράγματα ως δια μαγείας και ότι τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια θα περάσουν. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Η ασκούμενη πολιτική λιτότητας πανευρωπαϊκά μπορεί να αλλάξει αλλά βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η κινητοποίηση και ο αγώνας. Το χτίσιμο ευρωπαϊκών συμμαχιών είναι αναγκαίο διότι όσο απουσιάζει η δράση των πολιτών τόσο πιο εύκολα θα περνά από τα κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης κάθε νέο μέτρο εξαθλίωσης. Σίγουρα οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε. Όμως και όλοι εμείς οι πληττόμενοι πολίτες πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αγωνιστούμε συλλογικά για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Γιατί καλή είναι η κριτική και τα επαναστατικά τσιτάτα στα κοινωνικά δίκτυα, όμως ο αγώνας αλλού πρέπει να δοθεί για να έχει αποτέλεσμα.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟΥ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο θάνατος της πρώην Σιδηράς Κυρίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, ξεσήκωσε πλήθος συζητήσεων παγκοσμίως: Για την προσφορά της,  την πολιτική κληρονομιά που άφησε, για τις αδυσώπητες κόντρες που δημιούργησε στη Βρετανία και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Η Θάτσερ, όπως κάθε μεγάλη πολιτική προσωπικότητα, είχε φανατικούς υποστηρικτές και ορκισμένους εχθρούς. Αποκορύφωμα του διχασμού που είχε δημιουργήσει στο λαό της Βρετανίας ήταν τα περιστατικά που έλαβαν χώρα στο Νησί μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου της: αφενός οι θιασώτες της πολιτικής της θρηνούσαν και έβγαζαν ανακοινώσεις για την πυγμή και τον πατριωτισμό της, αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι είχαν στήσει τοπικά πανηγύρια και ένιωθαν απελευθερωμένοι! Ειδικά τα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Γηραιάς Αλβιόνας, μετατράπηκαν σε χώρους γιορτής με αφορμή το θάνατο μιας πολιτικού που συγκρούστηκε όσο λίγοι με τον ποδοσφαιρικό χουλιγκανισμό. 

Η Βρετανία της Θάτσερ, ιστορικά τοποθετείτε σε μια περίοδο κοσμογονικών αλλαγών, σε μια δωδεκαετία που άλλαξε ριζικά τη φυσιογνωμία όχι μόνο της βρετανικής κοινωνίας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη, αφού μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά το παγκόσμιο πολιτικό αλλά και οικονομικό γίγνεσθαι, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την (θεωρητικά) άνευ όρων επικράτηση του καπιταλισμού και των αγορών. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν από τους σημαντικότερους παράγοντες της διαμόρφωσης αυτού του νέου παγκόσμιου τοπίου, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρητό της για την μη ύπαρξη εναλλακτικής επιλογής απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμα, το όνομα της Θάτσερ ταυτίστηκε με τον περιορισμό του κράτους, την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις και από τότε η λέξη ‘Θατσερισμός’ είναι πολλών νοημάτων, λέξη η οποία ουσιαστικά οριοθετεί ιδεολογικά τον νεοφιλελευθερισμό. Η λέξη ‘Θατσερισμός’, δηλαδή  το δόγμα που συνδυάζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον κοινωνικό συντηρητισμό , χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Marxism Today, το περιοδικό της παλαιάς ρεβιζιονιστική πτέρυγας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας. 

Η επιμονή της Θάτσερ για κόντρα μέχρις εσχάτων με τα συνδικάτα, ειδικά με τους ανθρακωρύχους, έφερε το διχασμό στη βρετανική κοινωνία. Μπορεί η Βρετανία που παρέδωσε η Θάτσερ να ήταν μια χώρα με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με πιο υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, με πιο ισχυρή θέση στη διεθνή σκακιέρα, όμως από την άλλη ήταν μια χώρα με πιο έντονες τις ανισότητες. Η ανεργία αυξήθηκε, τα συνδικάτα τα οποία μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερες εργασιακές σχέσης και συνθήκες εργασίας αποδεκατίστηκαν ενώ η αξία της εργασίας έπεσε ραγδαίως, για τον πολύ απλό λόγο ότι αν κάποιος δεν ήθελε να δουλέψει για χ χρήματα, βρισκόταν ένας άλλος που παρακαλούσε να δουλέψει για λιγότερα. Αυτό το μοντέλο βεβαίως είναι που ισχύει πλέον σε πάρα πολλές χώρες. Με την απειλή της απόλυσης, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να εργαστούν με λιγότερα χρήματα και με όχι και τις καλύτερες συνθήκες. Η πολιτική της Θάτσερ μπορεί να ευνόησε τους αριθμούς της βρετανικής ανάπτυξης, όμως απ’ την άλλη ήταν υπεύθυνη για μεγάλα υπερκέρδη που τα καρπώνονται οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές. 

Η αλήθεια είναι ότι η Θάτσερ άλλαξε τη Βρετανία  μετατρέποντάς τη σε κοιτίδα της νέας επιχειρηματικότητας, η μεσαία τάξη έζησε καλύτερα, οι ιδιωτικοποιήσεις στην πλειοψηφία τους απέδωσαν. Από την άλλη όμως, δεν ενδιαφέρθηκε για τους φτωχούς, για τους μη προνομιούχους του Λονδίνου και όλης της Βρετανίας. Αντιθέτως, θεωρούσε τους ηττημένους των εκλογών ως χαμένους και καταδικασμένους σε ανέχεια και μιζέρια. Ήταν υπέρμαχος της επικράτησης του ατομισμού και κατακεραύνωνε κάθε συλλογικότητα. Με την επικράτηση της Θάτσερ στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο ‘Θατσερισμός’ όπως τον γνωρίσαμε αργότερα, ενδεχομένως να ήταν ένα μέρος της απάντησης στην κρίση που ταλάνιζε τη Βρετανία. Το άλλο μέρος όμως, και το σημαντικότερο, ήταν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, η πρόληψη για τους μη έχοντες, η αξιοπρέπεια στους χώρους δουλειάς, η αλληλεγγύη με τα άλλα κράτη. Και δυστυχώς αυτό το σκέλος της λύσης απουσίαζε από τη θατσερική πολιτική. Μπορεί η Θάτσερ να έχασε την πρωθυπουργία το 1990, και πριν λίγες μέρες να έφυγε από τη ζωή, όμως ακόμα και σήμερα ο ΄Θατσερισμός’ είναι αυτός που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, με σχεδόν ίδια χαρακτηριστικά. Η Μέρκελ, ως άλλη Θάτσερ, είναι υπέρμαχος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και του κοινωνικού συντηρητισμού και τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.  Ο ‘Θατσερισμός’ ζει και βασιλεύει, και μπορεί πριν αρκετά χρόνια να φάνταζε ως μια πιθανή λύση για τα ευρωπαϊκά προβλήματα, τώρα όμως φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι αυτός υπεύθυνος για την καταστροφική πολιτική τροπή που έχει πάρει η Ευρώπη.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ; - Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι το τέλος της Ευρώπης ή τουλάχιστον με τον τρόπο που την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε με σκοπό να δημιουργηθεί ένας πόλος που θα μπορεί να σταθεί απέναντι σε Αμερική, Ασία (Κίνα, Ιαπωνία ) και φυσικά Ρωσία. Στήθηκε ένας μηχανισμός που ένωσε αρκετά κράτη και άρχισαν πολλές χώρες να οργανώνονται και να εξελίσσουν το κράτος τους. Δημιουργήθηκαν πολλά ευρωπαϊκά πακέτα χρηματοδότησης που κάλυπταν όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και βοήθησαν σε πολλές χώρες να ανέβει το βιοτικό επίπεδο και πολλές φορές να το δημιουργούν και σε χώρες όπου έως τότε ήταν άγνωστος ο όρος.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και οι λεγόμενες μικρές χώρες ανέβαιναν επίπεδο, και άλλες χώρες  προσθέτονταν στην ένωση. Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 αποφασίστηκε να δημιουργηθεί και ένα κοινό νόμισμα το οποίο είναι γνωστό με οικονομικούς όρους ως “σκληρό” νόμισμα για να μπορεί να “σταθεί” απέναντι σε Αμερικάνικο Δολάριο, Γιεν, Αγγλική Στερλίνα. Φυσικά υπήρχαν και άλλοι λόγοι, όπως το να μην χρειάζεται να γίνεται συνάλλαγμα ανάμεσα σε χώρες της Ευρώπης όπως πριν, ελεύθερη διακίνηση του χρήματος, ευκολότερες συναλλαγές στο εμπόριο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε κάποιους δημοσιονομικούς κανόνες και προϋποθέσεις για την ένταξη κάθε χώρας στην Νομισματική Ένωση. Έτσι από την 1η Ιανουαρίου 1999, 11 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Πορτογαλία, Ισπανία) υιοθέτησαν το  καινούριο νόμισμα και στην συνέχεια όποτε κάθε χώρα πληρούσε πλέον τις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί, υιοθετούσε και εκείνη το Ευρώ. Εκεί έγιναν 2 σοβαρά λάθη που είναι 2 από τους παράγοντες για την τωρινή κατάσταση του βιώνει η Ευρώπη. Πρώτον δεν ακολουθήθηκε μία κοινή οικονομική πολιτική σε όλες τις χώρες και το δεύτερο και πολύ σοβαρό, ότι πολλές χώρες δυστυχώς δεν πληρούσαν καθόλου ή πληρούσαν με πλασματικά νούμερα (βλέπε Ελλάδα, που λίγους μήνες πριν δανείστηκε 10 δις Δραχμές για να είναι εντάξει τα νούμερα και οι οικονομικοί δείκτες) τις προϋποθέσεις με αποτέλεσμα στην πραγματικότητα να μην είναι σωστά προετοιμασμένες για να ενταχτούν στην νομισματική ένωση.

            Όμως το Ευρώ ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για τις λεγόμενες οικονομικά εύρωστες χώρες του Βορρά (Γερμανία, Κάτω Χώρες, Αυστρία , Φιλανδία, Βέλγιο) και φυσικά Γαλλία και Ισπανία (από τις μεγαλύτερες τότε οικονομίες με συνεισφορά τεράστιου ποσοστού στο συνολικό ΑΕΠ της Ένωσης). Έτσι βοηθούσαν τις χώρες (ακόμα και εκείνες που δεν έπρεπε να ενταχθούν)  για την ενσωμάτωσή τους στο Ευρώ. Ο κύκλος του χρήματος -για να καταλάβουμε τι γίνεται- είναι ο εξής: ιδιώτες – κυρίως τραπεζίτες – δανείζουν την ΕΚΤ με ένα μικρό επιτόκιο, στην συνεχεία η ΕΚΤ δανείζει τις χώρες με επιτόκιο ανάλογα την δυνατότητα της οικονομίας τους και το τι παράγουν ή μόνο τις οικονομικά εύρωστες χώρες και εν συνεχεία εκείνες με την σειρά τους τις άλλες χώρες.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, μετά από περίπου 40 χρόνια από την δημιουργία της Ε.Ε. και 15 χρόνια από το κοινό νόμισμα στα πρόθυρα της διάλυσης της νομισματικής ένωσης και ίσως και την ευρωπαϊκής ένωσης ή έστω έτσι όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα. Η αδιάλλακτη στάση  της Γερμανίας στη λιτότητα και σε διάφορα δημοσιονομικά θέματα όλων των χωρών φαίνεται να είναι ικανή να τα τινάξει όλα στον αέρα. Η Ελλάδα δυστυχώς και με την εθνική ευθύνη όλων όσων κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια έγινε το τέλειο πειραματόζωο για το πως πρέπει να κινηθεί από εδώ και πέρα η Ένωση (και κυρίως η Γερμανία). Μετά από 3 χρόνια λιτότητας και 5 χρόνια ύφεσης η χώρα είναι στο χειρότερο σημείο της και δείχνει η συνταγή αυτή να είναι λάθος.

Ένα λάθος που έμαθαν από αυτό και στην επόμενη χώρα (την Κύπρο) έκαναν ένα βήμα παραπάνω κουρεύοντας τις καταθέσεις (με σκοπό να σώσουν για άλλη μία φορά τις τράπεζες, να πλήξουν τους χιλιάδες καταθέτες και offshore εταιρίες και τέλος να φέρουν όσες περισσότερες καταθέσεις στο “ασφαλές” τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας). Αυτές τις μέρες άλλωστε, θα περάσει νόμος για τις καταθέσεις. Σε περίπτωση που θα πρέπει να σωθεί μία τράπεζα να κουρεύονται αυτόματα οι καταθέσεις πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ και σε κάποιες περιπτώσεις και κάτω από τις 100 χιλιάδες. Όσο περνάει ο καιρός ακόμα και χώρες εύρωστες μέχρι εχθές αρχίζουν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα και εκεί που ήταν δίπλα στην Γερμανία, περνάνε στην απέναντι όχθη με τις υπόλοιπες ¨κακές¨ χώρες αφήνοντας μόνη της την Γερμανία που δείχνει ότι την νοιάζει μόνο ο εαυτός της (βλέπε Λουξεμβούργο, Κάτω χώρες ). Η οικονομική (τεχνητή) κρίση εξαπλώνεται πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να έχει ξεφύγει του ελέγχου ακόμα και της Γερμανίας.

Αυτή την στιγμή Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Κύπρος είναι ασθενείς, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο, Βέλγιο νοσούν ενώ Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Φιλανδία, Νορβηγία είναι ακόμα υγιείς, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι μέχρι πότε. Είμαστε σε ένα οικονομικό πόλεμο με τις κυβερνήσεις να μην μπορούν στην πραγματικότητα να κάνουν τίποτα και να έχουν παραδώσει τα κλειδιά στους τραπεζίτες που στην ουσία ¨γδύνου픨τις χώρες και τους λαούς τους. Αν δεν αλλάξει σύντομα η συνταγή, η νομισματική ένωση θα διαλυθεί και ίσως να είμαστε και πολύ κοντά στην διάλυση της Ε.Ε. Κάθε χώρα θα αναγκαστεί να διαχωρίσει την θέση της για να σωθεί και το εγχείρημα να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ως ακόμα μια  αποτυχημένη προσπάθεια να είναι ενωμένοι οι λαοί. Δυστυχώς το Ευρώ στις χώρες που δεν ήταν έτοιμες να το υιοθετήσουν έκανε πολύ κακό, φέρνοντας ακρίβεια σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς το σχέδιο μετοχοποίησης των λαών συνεχίζεται και πολύ φοβάμαι ότι το τέλος είναι πολύ κοντά και θα είναι γρήγορο. Το φαινόμενο αυτό είναι πλέον παγκόσμιο και η πολιτικοοικονομική αστάθεια δημιουργεί πολλά περισσότερα προβλήματα από ότι μπορούν να διαχειριστούν οι “ηγέτες”, και τέλος δημιουργεί μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.

ΤΕΤΑΜΕΝΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ

Εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στον 38ο παράλληλο, καθώς η κατάσταση ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα είναι εξαιρετικά τεταμένη και δεν πρέπει να αποκλειστεί ακόμα και η άμεση πολεμική σύρραξη. Η Πιονγιάνγκ έχει ήδη προειδοποιήσει τους ξένους πολίτες και τις διπλωματικές αποστολές να εγκαταλείψουν τη Βόρεια Κορέα, καθώς το καθεστώς πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλειά τους. Οι Νοτιοκορεάτες εργαζόμενοι στη βιομηχανική ζώνη Καϊσόνγκ, την οποία διαχειρίζονται από κοινού οι δύο χώρες και βρίσκεται σε βορειοκορεατικό έδαφος, έχουν ήδη αρχίσει να εγκαταλείπουν τις δουλειές τους, καθώς η Βόρεια Κορέα έχει απαγορεύσει την πρόσβαση. Η βιομηχανική περιοχή Καϊσόνγκ που βρίσκεται σε απόσταση 10 χιλιομέτρων εντός του βορειοκορεατικού εδάφους, εγκαινιάστηκε το 2004, σε μια συμβολική - κατ' αρχάς - κίνηση, να καθιερωθεί η συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες. Το συγκρότημα όμως έγινε, με το πέρασμα του χρόνου, πολύτιμη πηγή συναλλάγματος για τη Βόρεια Κορέα. Πάντοτε παρέμενε ανοιχτό, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς εντάσεις στην κορεατική χερσόνησο. Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο μια ημέρα το 2009. Η διέλευση των συνόρων λειτουργούσε κανονικά κατά τις τελευταίες εβδομάδες, παρά τις αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ Βορρά και Νότου. Η λειτουργική σταθερότητα του συγκροτήματος θεωρείται βαρόμετρο στις διμερείς σχέσεις και το κλείσιμο του εκλαμβάνεται ως μια απότομη κλιμάκωση της έντασης. Η απαγόρευση εισόδου στο βιομηχανικό συγκρότημα, δημιουργεί φόβους ότι το καθεστώς της Πιονγιάνγκ, αρχίζει να πραγματοποιεί μέρος των απειλών της. 

Εκτός των παραπάνω, έχουν οξύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση άλλα δυο αρκετά σοβαρά περιστατικά: αφενός η απόφαση της Πιονγιάνγκ να ακυρώσει τις συμφωνίες μη-επίθεσης που είχε υπογράψει τα τελευταία χρόνια με τη Σεούλ, αφετέρου η διακοπή λειτουργίας του «κόκκινου τηλεφώνου» που συνέδεε τις δύο πλευρές. Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που ακυρώνεται το σύμφωνο επίθεσης του 1991, με το οποίο οι δύο πλευρές δεσμεύονταν να διευθετήσουν ειρηνικά τις διαφορές τους. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αψηφήσει τις απειλές μιας πυρηνικής δύναμης, η οποία δρα ανεξέλεγκτη. Για του λόγου το αληθές, πριν από λίγες μέρες, η Βόρεια Κορέα μετέφερε στην ανατολική της ακτή έναν δεύτερο πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς Musudan και τον τοποθέτησε σε κινητό εκτοξευτήρα. Ο πύραυλος Musudan, ο οποίος αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης τον Οκτώβριο του 2010, διαθέτει, θεωρητικά, βεληνεκές 3.000 χιλιομέτρων και την ικανότητα να πλήξει την Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Το βεληνεκές του μπορεί να φθάσει τα 4.000 εάν έχει ελαφριά γόμωση και, κατά συνέπεια, έχει θεωρητικά την ικανότητα να πλήξει το νησί Γκουάμ στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου βρίσκονται σημαντικές αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. Ακόμα, οι υποψίες για τη διεξαγωγή της 4^ης πυρηνικής δοκιμής είναι αρκετές, καθώς όπως υποστηρίζουν διάφορες πηγές τόσο της Νότιας Κορέας όσο και της Αμερικής, υπάρχει έντονη και παράξενη κινητικότητα στην περιοχή.

Η τρίτη πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας είχε πραγματοποιηθεί στις 12 Φεβρουαρίου και ήταν αυτή που προκάλεσε την επιβολή κυρώσεων από τα Ηνωμένα Έθνη. Από τότε και ιδιαίτερα μετά την έναρξη των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ-Νότιας Κορέας, η Βόρεια Κορέα όξυνε τη ρητορική της, με αποτέλεσμα την επικίνδυνη κλιμάκωση που παρατηρείται τις τελευταίες μέρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια ενδεχόμενη σύρραξη δυο ισχυρότατων οπλοστασίων, που μπορούν κάλλιστα να φτάσουν μέχρι και στη χρήση πυρηνικών, θα έχει ολέθριες επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες η κατάσταση είναι τεταμένη, καθώς η Βόρεια και η Νότια Κορέα παραμένουν σε εμπόλεμη κατάσταση μετά τον πόλεμο (1950-1953) αφού η ένοπλη σύρραξη τερματίστηκε με την κήρυξη μιας εκεχειρίας και όχι μιας συνθήκης ειρήνης.

ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΤΕ, ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΟΛΑΝΤ

Όλοι συμφωνούμε ότι η Ευρώπη πλέον έχει γίνει άντρο της Γερμανίας και της μονοδιάστατης πολιτικής της. Η νεοφιλελεύθερη και υφεσιακή πολιτική της Καγκελαρίου έχει αυξήσει το μέγεθος της κρίσης και βουλιάζει ακόμα περισσότερο τις χώρες του Νότου. Θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάποια αντίδραση σ’ αυτή την πολιτική από τις υπόλοιπες  (άλλοτε) ισχυρές χώρες, όπως λόγου χάρη από τη Γαλλία. Αντ’ αυτού, η Γαλλία μοιάζει εντελώς ανίκανη να αντιδράσει ενώ ο κ. Ολάντ ήδη δέχεται δριμείς κριτικές, και δικαίως. Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν εκλέχθηκε ο νέος Γάλλος Πρόεδρος, υπήρχαν πολλές ελπίδες τόσο στη χώρα του, όσο και στον Ευρωπαϊκό Νότο, για τη χάραξη μιας νέας εναλλακτικής πολιτικής. Οι στενές επαφές που είχαν Μέρκελ και Σαρκοζί, καθώς και οι ασφυκτικές επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης στις χώρες της ευρωζώνης, είχαν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για τον κ. Ολάντ.

Σήμερα όμως, όλες αυτές οι ελπίδες έχουν εξαφανισθεί, και ο κ. Ολάντ είναι εκνευριστικά απόντας από το πεδίο των εξελίξεων και το τραπέζι των αποφάσεων. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Γαλλία, που να μην ξεχνάμε υπήρξε συνιδρυτής της Ενωμένης Ευρώπης, δεν ήταν τόσο δραματικά απούσα. Και ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, ένας Γάλλος πρόεδρος δεν βρέθηκε στη δεινή θέση του κ. Ολάντ, να τον αγνοούν τόσο προκλητικά οι Γερμανοί. Κάποιες εξηγήσεις μπορούν να δοθούν από τους υποστηρικτές του για αυτή την απουσία του: υποτίμηση της κατάστασης τόσο στη Γαλλία όσο και πανευρωπαϊκά, αύξηση της εσωτερικής ανεργίας, ατελέσφορες προεκλογικές δεσμεύσεις. Είναι γεγονός ότι στη Γαλλία έχουν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας, η ανάπτυξη είναι μόλις στο 0,1%, ενώ πρόσφατα ο οίκος Moody’s υποβάθμισε τη Γαλλία από ΑΑΑ σε ΑΑ. Οι ευθύνες του πρώην Προέδρου Σαρκοζί είναι βεβαίως μεγάλες, όμως η αναβλητικότητα και η απραξία του νυν ευθύνονται εξίσου για τα παραπάνω. Η δημοτικότητά του (μεταξύ 28% - 30%) είναι η χαμηλότερη που είχε ποτέ Γάλλος Πρόεδρος, ενώ όσες φορές προσπάθησε με περιοδείες, με συνεντεύξεις και με άλλα μέσα να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα που έχει ήδη διαμορφωθεί, απέτυχε παταγωδώς. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι τον χλευάζουν και είναι τόσο έντονη η απογοήτευσή τους διότι πολύ απλά είχαν στηρίξει σε αυτόν πολλές ελπίδες για ανάκαμψη. Αυτές όμως αποδείχθηκαν φρούδες, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Προεκλογικά, θεωρήθηκε ένας ηγέτης που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στη Μέρκελ, ως αντίπαλο δέος στη λιτότητα και τη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία. Είχε τονίσει την αναγκαιότητα των ευρωομολόγων όμως πολύ γρήγορα έκανε πίσω, αφού η κατάσταση της γαλλικής οικονομίας δεν του επέτρεπε να προκαλέσει ανοικτή σύγκρουση με τον σκληρό πυρήνα του ευρώ. Στην πρόσφατη περίπτωση της Κύπρου, ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είχε ουσιαστικά κανένα λόγο στις διαπραγματεύσεις και έμοιαζε σαν πιστός υπηρέτης του Βερολίνου και των επιταγών του. Αλλά δεν είναι μόνο η απουσία του Ολάντ που προκαλεί εντυπώσεις: οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές απουσιάζουν από τις εξελίξεις και έχουν να διατυπώσουν σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις από την εποχή που στην ευρωπαϊκή ατζέντα κυριαρχούσε το Ευρωσύνταγμα. Δηλαδή από το 2005!

Η Γαλλία έχει τεράστια πολιτική ιστορία, το δίχως άλλο. Είναι λαός που έχει αγωνιστεί πολύ, έχει διεκδικήσει και θυσιαστεί για ιδανικά, έχει εμπνεύσει εκατομμύρια πολίτες, και βεβαίως έχει αναδείξει και κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες τεράστιου βεληνεκούς, οι οποίοι πρωτοστάτησαν κάποιες δεκαετίες πριν στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Αυτό λοιπόν το ένδοξο παρελθόν είναι που λησμονείται και κάνει τη σημερινή απογοήτευση για τη γαλλική απουσία ακόμα μεγαλύτερη. Ο Ολάντ κινδυνεύει δυστυχώς να καταταγεί και αυτός στη λίστα εκείνη των μικρών ηγετών που είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν και να λύσουν τα τεράστια προβλήματα της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές και στο παρελθόν άλλωστε ότι το έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικής στους κόλπους της Ε.Ε είναι τεράστιο και το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.