ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΤΕ, ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΟΛΑΝΤ

Όλοι συμφωνούμε ότι η Ευρώπη πλέον έχει γίνει άντρο της Γερμανίας και της μονοδιάστατης πολιτικής της. Η νεοφιλελεύθερη και υφεσιακή πολιτική της Καγκελαρίου έχει αυξήσει το μέγεθος της κρίσης και βουλιάζει ακόμα περισσότερο τις χώρες του Νότου. Θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάποια αντίδραση σ’ αυτή την πολιτική από τις υπόλοιπες  (άλλοτε) ισχυρές χώρες, όπως λόγου χάρη από τη Γαλλία. Αντ’ αυτού, η Γαλλία μοιάζει εντελώς ανίκανη να αντιδράσει ενώ ο κ. Ολάντ ήδη δέχεται δριμείς κριτικές, και δικαίως. Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν εκλέχθηκε ο νέος Γάλλος Πρόεδρος, υπήρχαν πολλές ελπίδες τόσο στη χώρα του, όσο και στον Ευρωπαϊκό Νότο, για τη χάραξη μιας νέας εναλλακτικής πολιτικής. Οι στενές επαφές που είχαν Μέρκελ και Σαρκοζί, καθώς και οι ασφυκτικές επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης στις χώρες της ευρωζώνης, είχαν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για τον κ. Ολάντ.

Σήμερα όμως, όλες αυτές οι ελπίδες έχουν εξαφανισθεί, και ο κ. Ολάντ είναι εκνευριστικά απόντας από το πεδίο των εξελίξεων και το τραπέζι των αποφάσεων. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Γαλλία, που να μην ξεχνάμε υπήρξε συνιδρυτής της Ενωμένης Ευρώπης, δεν ήταν τόσο δραματικά απούσα. Και ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, ένας Γάλλος πρόεδρος δεν βρέθηκε στη δεινή θέση του κ. Ολάντ, να τον αγνοούν τόσο προκλητικά οι Γερμανοί. Κάποιες εξηγήσεις μπορούν να δοθούν από τους υποστηρικτές του για αυτή την απουσία του: υποτίμηση της κατάστασης τόσο στη Γαλλία όσο και πανευρωπαϊκά, αύξηση της εσωτερικής ανεργίας, ατελέσφορες προεκλογικές δεσμεύσεις. Είναι γεγονός ότι στη Γαλλία έχουν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας, η ανάπτυξη είναι μόλις στο 0,1%, ενώ πρόσφατα ο οίκος Moody’s υποβάθμισε τη Γαλλία από ΑΑΑ σε ΑΑ. Οι ευθύνες του πρώην Προέδρου Σαρκοζί είναι βεβαίως μεγάλες, όμως η αναβλητικότητα και η απραξία του νυν ευθύνονται εξίσου για τα παραπάνω. Η δημοτικότητά του (μεταξύ 28% - 30%) είναι η χαμηλότερη που είχε ποτέ Γάλλος Πρόεδρος, ενώ όσες φορές προσπάθησε με περιοδείες, με συνεντεύξεις και με άλλα μέσα να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα που έχει ήδη διαμορφωθεί, απέτυχε παταγωδώς. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι τον χλευάζουν και είναι τόσο έντονη η απογοήτευσή τους διότι πολύ απλά είχαν στηρίξει σε αυτόν πολλές ελπίδες για ανάκαμψη. Αυτές όμως αποδείχθηκαν φρούδες, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Προεκλογικά, θεωρήθηκε ένας ηγέτης που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στη Μέρκελ, ως αντίπαλο δέος στη λιτότητα και τη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία. Είχε τονίσει την αναγκαιότητα των ευρωομολόγων όμως πολύ γρήγορα έκανε πίσω, αφού η κατάσταση της γαλλικής οικονομίας δεν του επέτρεπε να προκαλέσει ανοικτή σύγκρουση με τον σκληρό πυρήνα του ευρώ. Στην πρόσφατη περίπτωση της Κύπρου, ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είχε ουσιαστικά κανένα λόγο στις διαπραγματεύσεις και έμοιαζε σαν πιστός υπηρέτης του Βερολίνου και των επιταγών του. Αλλά δεν είναι μόνο η απουσία του Ολάντ που προκαλεί εντυπώσεις: οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές απουσιάζουν από τις εξελίξεις και έχουν να διατυπώσουν σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις από την εποχή που στην ευρωπαϊκή ατζέντα κυριαρχούσε το Ευρωσύνταγμα. Δηλαδή από το 2005!

Η Γαλλία έχει τεράστια πολιτική ιστορία, το δίχως άλλο. Είναι λαός που έχει αγωνιστεί πολύ, έχει διεκδικήσει και θυσιαστεί για ιδανικά, έχει εμπνεύσει εκατομμύρια πολίτες, και βεβαίως έχει αναδείξει και κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες τεράστιου βεληνεκούς, οι οποίοι πρωτοστάτησαν κάποιες δεκαετίες πριν στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Αυτό λοιπόν το ένδοξο παρελθόν είναι που λησμονείται και κάνει τη σημερινή απογοήτευση για τη γαλλική απουσία ακόμα μεγαλύτερη. Ο Ολάντ κινδυνεύει δυστυχώς να καταταγεί και αυτός στη λίστα εκείνη των μικρών ηγετών που είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν και να λύσουν τα τεράστια προβλήματα της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές και στο παρελθόν άλλωστε ότι το έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικής στους κόλπους της Ε.Ε είναι τεράστιο και το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.