ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Το ποδόσφαιρο και η πολιτική είναι δυο έννοιες με πολλά κοινά σημεία. Έχουν την ικανότητα να διεγείρουν τα πάθη του λαού και να οδηγούν σε καταστάσεις ακραίου φανατισμού. Η πολιτική καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας, καθώς πολλές πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται, από τη μείωση συντάξεων μέχρι την αύξηση των φόρων, επηρεάζουν την καθημερινότητά μας στο μέγιστο βαθμό. Το ποδόσφαιρο από την άλλη, τέτοια επιρροή στις ζωές μας δεν έχει, όμως είναι πολλοί εκείνοι που η αγάπη και ο φανατισμός για την ομάδα τους παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην καθημερινότητά τους. Στην Ελλάδα του ΔΝΤ και του Μνημονίου, η πολιτική και το ποδόσφαιρο παρουσιάζουν τέτοια ταύτιση που τρομάζει. Και τα δυο βρίσκονται σε κρίση, έχουν σταδιακά απαξιωθεί στα μάτια του κόσμου και έχουν καταντήσει μια κλειστή κάστα με εξαιρετικά συγκεκριμένη πελατεία. Η δυσωδία των σκανδάλων και η προκλητική ατιμωρησία έχουν οδηγήσει πολλούς ψηφοφόρους και πολλούς ποδοσφαιρόφιλους στην αποχή. Είτε αυτή έχει να κάνει με την κάλπη είτε με την εξέδρα. «Προνόμιο» της πολιτικής και του ποδοσφαίρου είναι η διαχρονική απόκρυψη των προβλημάτων κάτω από το χαλί. Όλα τα προβλήματα, τα κακώς κείμενα και τα σκάνδαλα θεωρούνται πταίσματα και μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου τον τελευταίο καιρό «συνταράχτηκε» από τις αποκαλύψεις κασετών που αναφέρονται σε απόπειρες δωροδοκίας, σε μπίζνες με νονούς και ανθρώπους του υποκόσμου αλλά ως δια μαγείας όλα αυτά τα στοιχεία μπήκαν στο αρχείο. Όπως βέβαια συνέβη και στο πρόσφατο παρελθόν. Εκτός αυτού, οι συμπεριφορές παραγόντων, ο ακραίος φανατισμός των οπαδικών εφημερίδων και η παντελής έλλειψη αθλητικής παιδείας όλων των συμβαλλόμενων μερών, έχουν οξύνει τα περιστατικά ωμής βίας.
Στην πολιτική επίσης, όλα τα σκάνδαλα παραδοσιακά και διαχρονικά διαγράφονται. Τιμωρήθηκε κανείς για το Χρηματιστήριο, για τα ομόλογα, για τα καρτέλ, για το Βατοπαίδι, τη Ζίμενς και τις υποκλοπές; Έχει τεθεί κάποιος πολιτικός αντιμέτωπος με τις ευθύνες του για το υπέρογκο χρέος της χώρας; Απολύτως κανένας. Για όλα φταίει πάντα το σπάταλο κράτος, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν, και ο απλός λαός. Και ζουν αυτοί καλά και εμείς όλο και χειρότερα. Η πολιτική και το ποδόσφαιρο, για να βγουν από το βάλτο που έχουν βυθιστεί χρειάζονται ρήξεις. Ρήξεις όμως που δεν φαίνεται κάποιος πρόθυμος να πραγματοποιήσει. Τα σκάνδαλα και η ατιμωρησία, μαζί βεβαίως με την οκνηρία και την αναποτελεσματικότητα, έχουν καταντήσει την πολιτική υπόθεση των λίγων και έχουν αηδιάσει τον απλό κόσμο, ο οποίος έχει γυρίσει την πλάτη του στο πολιτικό – κομματικό σύστημα.
Η χώρα μας είχε δυο χρυσές ευκαιρίες να «φτιάξει» ποδόσφαιρο και πολιτική. Η μεγαλύτερη ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η ψυχολογία των Ελλήνων τότε ήταν στα ύψη, μαζί και η ανάπτυξη της χώρας. Πολλά δημόσια έργα, τα οποία εν τέλει πληρώσαμε δέκα φορές παραπάνω. Αντί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να ανεβάσουν τη χώρα μας επίπεδο, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μας έκαναν κακό. Το μόνο που ενδιέφερε εκείνη την περίοδο τους πολιτικούς ήταν πόσες κορδέλες θα κόψουν και πόσες φωτογραφίες θα βγάλουν δίπλα στους Έλληνες πρωταθλητές. Καμία προνοητικότητα για την μετά Ολυμπιακών Αγώνων εποχή. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα: τα ολυμπιακά ακίνητα δεν έχουν καμία χρηστική αξία, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός μαραζώνει, ο τουρισμός μας είναι κάθε χρόνο στάσιμος, η ανάπτυξη του τόπου λέξη κενή περιεχομένου, και τα μόνο που έχουν μείνει να θυμίζουν τη φρενίτιδα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι τα κουκλάκια του Φοίβου και της Αθηνάς. Η δεύτερη χρυσή ευκαιρία ήταν η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Τότε, αντί να δημιουργηθούν οι βάσεις για την αναδιάρθρωση του ποδοσφαίρου μας, κυριάρχησε η στασιμότητα και τα πανηγύρια. Στην Πορτογαλία παραβρέθηκε η πολιτική ελίτ της χώρας για να γιορτάσει με την εθνική, όμως στην επιστροφή ουδείς θέλησε να ασχοληθεί με τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα προβλήματα όλα ως δια μαγείας κρύφτηκαν κάτω από το πέπλο του λαμπερού τροπαίου. Από το Euro φτάσαμε σήμερα στις οικονομικά διαλυμένες ΠΑΕ, στην ανυπαρξία δομών και στα καθημερινά επεισόδια. Και οι δυο αυτές ευκαιρίες αποδεικνύουν ότι η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα όμως είναι ορφανή. Και όπου ήττα, σημειώστε την πλήρη απαξίωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και της πολιτικής.
Επειδή ζούμε στην Ελλάδα, και όχι σε κάποια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης, δεν δικαιούμαστε να ελπίζουμε πως τα πράγματα θα αλλάξουν, τουλάχιστον σύντομα, προς το καλύτερο. Αντιθέτως πρέπει να είμαστε σχεδόν σίγουροι πως θα χειροτερέψουν επικίνδυνα. Όσο η πολιτική και το ποδόσφαιρο βοά από διαπλεκόμενους, απατεώνες και ανάξιους, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Το ποδοσφαιρικό και το πολιτικό κοινό δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο από κανέναν. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες και ο κόσμος έχει βγει στα κεραμίδια. Όσο περισσότερο το φίλαθλο κοινό και οι ψηφοφόροι εμπαίζονται από τους πολιτικούς και τους αθλητικούς παράγοντες, τόσο θα πληθαίνουν τα περιστατικά αποχής και βίας.