ΠΕΡΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Οι μεγάλες πόλεις της χώρας, με επίκεντρο το Σύνταγμα, γέμισαν από χιλιάδες αγανακτισμένους συμπολίτες μας, στην πλειονότητά τους νέους σε ηλικία. Πολλοί ήταν εκείνοι που αυθόρμητα ένιωσαν μεγάλη ικανοποίηση με την πρωτοβουλία αυτή και άλλοι πάλι που την απέρριψαν και τη θεώρησαν ύποπτη. Προτού προβούμε σε βιαστικούς πανηγυρισμούς ή απορρίψεις, οφείλουμε να αναλύσουμε τα δεδομένα. Αρχικά, το σίγουρο είναι ότι κάθε ειρηνική μορφή αντίδρασης και διαμαρτυρίας είναι θετική και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται από κόμματα και πολίτες . Οι συγκεντρώσεις αυτές ήταν ένα πρώτο βήμα που δείχνει τουλάχιστον ότι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και έδρασαν. Και δη, νέοι άνθρωποι οι οποίοι συλλήβδην έχουν κατηγορηθεί από κόμματα και κομματικοποιημένους ως μια γενιά απολιτίκ. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι μπορεί να πείσμωσαν από τις ‘κατηγορίες’ των Ισπανών διαδηλωτών περί ύπνου των Ελλήνων, αφετέρου όμως θέλησαν με τη φωνή τους να πουν κάποια πράγματα που τα σκέφτεται όλη η κοινωνία.
Από την άλλη βέβαια, δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτές οι εκδηλώσεις κοινωνικό κίνημα. Ένα κοινωνικό κίνημα πρέπει να οργανώσει μια εκστρατεία, μέσα στην οποία διατυπώνονται οι συλλογικές διεκδικήσεις, και να στρέφονται εναντίον συγκεκριμένων στόχων. Ακόμα, πρέπει να διέπεται από ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο δράσεων, όπως διαδηλώσεων, συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων, διανομής και δημοσιοποίησης υποστηρικτικού έντυπου υλικού, συμπεριλαμβανομένων και των αντίστοιχων οργανώσεων, ενώσεων, συνασπισμών κτλ., που αναλαμβάνουν τέτοιες δράσεις. Το τρίτο και τελευταίο χαρακτηριστικό των κοινωνικών κινημάτων είναι οι συντονισμένες δημόσιες επιδείξεις ενός τετράπτυχου που οφείλουν να επιδεικνύουν οι συμμετέχοντες σ’ ένα κίνημα: αξιοσύνη, ενότητα, πολυάριθμη συμμετοχή και συλλογική δέσμευση. Όπως καταλαβαίνει κανείς είναι αρκετά νωρίς για να χαρακτηριστούν οι ‘αγανακτισμένοι’ κοινωνικό κίνημα. Έχουν αρκετό δρόμο ακόμα.
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό των διαδηλώσεων, είναι ότι εξ’ αρχής αποτράπηκε από τους συμμετέχοντες κάθε κόμμα και συνδικάτο. Είναι η μοναδική φορά των τελευταίων χρόνων που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα και τα συνδικάτα είναι αναμφίβολα οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας μας όμως η ιστορία δείχνει ότι η ευθύνη τους για την κατάσταση της χώρας είναι τεράστια. Οι διαδηλωτές φοβήθηκαν ότι το κάθε κόμμα που ενδεχομένως συμμετείχε, θα ήθελε αποκλειστικά και μόνο να καπηλευτεί τη διαμαρτυρία και να καρπωθεί πολιτικά και εκλογικά οφέλη. Φοβήθηκαν με λίγα λόγια μην έχει η διαδήλωσή τους την ίδια τύχη με τις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε από την πρώτη στιγμή να γίνει ο ‘πατέρας’ των διαδηλώσεων και αυτό εν τέλει έκανε κακό στις τότε διαδηλώσεις. Η διαρκής κρίση του κομματικού μας συστήματος έχει κάνει τους νέους ανθρώπους πολύ επιφυλακτικούς και πολλές φορές εχθρικούς απέναντι στα κόμματα. Αυτό βέβαια δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη, μιας και τις περισσότερες φορές οι πολίτες άκουγαν προεκλογικές κορώνες και μετεκλογικά απογοητεύονταν από την ανώμαλη προσγείωση στην κυβερνητική πραγματικότητα.
Συνοψίζοντας, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την πορεία των διαδηλώσεων. Το σίγουρο είναι ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που η κοινωνία των πολιτών αντιδρά. Η κυβέρνηση και τα λοιπά κόμματα οφείλουν να ανοίξουν τα αυτιά και τα μάτια τους, να ακούσουν και να δουν αυτά που συμβαίνουν. Όπως έχουμε γράψει και άλλες φορές, το κομματικό μας σύστημα κινδυνεύει να ξεπεραστεί από την ίδια την κοινωνία. Όταν μιλάμε για μια κοινωνία που έχει φτάσει στα όριά της, δεν χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων. Ούτε είναι ορθό να κριτικάρουμε τους διαδηλωτές επειδή δεν έχουν μια σαφή πολιτική ιδεολογία. Αυτοί οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εκφράζουν τις ανησυχίες τους και ζητούν από τους πολιτικούς να τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή που θα βασίζετε στην αλληλεγγύη και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτή εξάλλου είναι και η απαίτηση του συνόλου της κοινωνίας.