ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

Περίπου δυο μήνες μετά την ορκωμοσία της, η κυβέρνηση Παπαδήμου φαίνεται πως αποτυγχάνει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει καταφέρει στο ελάχιστο να υλοποιήσει τις προγραμματικές εξαγγελίες της και τους σκοπούς για τους οποίους στηρίχθηκε από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. Στο μοναδικό σημείο στο οποίο δείχνει να πετυχαίνει είναι στον κατευνασμό της λαϊκής οργής καθώς στο διάστημα αυτό ούτε μεγάλες διαδηλώσεις έχουν γίνει κατά της κυβέρνησης ούτε κυνηγάει κανείς τους υπουργούς και τους βουλευτές, όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Η αποτυχία του Παπαδήμου περισσότερο οφείλεται στα μεσσιανικά χαρακτηριστικά που του είχαν προσδώσει τα ΜΜΕ και εξέχουσα μέλη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Στα μάτια του Παπαδήμου έβλεπαν τον κατάλληλο τεχνοκράτη στην κατάλληλη θέση και λόγω του επαγγελματικού παρελθόντος του είχαν καλλιεργηθεί μεγάλες ελπίδες για τη σωτηρία της χώρας. Αντ’ αυτού, δεν έχει καταφέρει ο μεταβατικός Πρωθυπουργός να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους, ενώ το PSI, δηλαδή το εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων με «κούρεμα» 50%, έχει κολλήσει και δεν είναι και τόσο αισιόδοξα τα μηνύματα που φτάνουν από την Ευρώπη και τους ιδιώτες.
Εκτός από την αναποτελεσματικότητα, η μεταβατική κυβέρνηση πολιορκείται από συγκρούσεις και αρρυθμίες μεταξύ των συμμετεχόντων σε αυτή. Στο ΠΑΣΟΚ έχει ανοίξει η συζήτηση για την επόμενη μέρα και οι κάθε λογής ‘δελφίνοι’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους, στη ΝΔ βλέπουν ότι χάνουν σε ποσοστό πρόθεσης ψήφου από τη στιγμή που αποφάσισαν να στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση. Ακόμη και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος πέτυχε απολύτως το στόχο του να πάρει το ΛΑΟΣ από το ακροδεξιό περιθώριο και να το κάνει «αξιοπρεπή συγκυβερνήτη» μαζί τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με τη ΝΔ, προσπαθεί τώρα να απαλλαγεί από το πολιτικό και εκλογικό βάρος της συγκυβέρνησης, την οποία απορρίπτει μεγάλο μέρος της βάσης του και η οποία μειώνει ήδη αισθητά την επιρροή του κόμματός του. Με λίγα λόγια η έστω υποτυπώδης αρχική συμφωνία των τριών κομμάτων τορπιλίζεται από τα εκατέρωθεν εσωκομματικά και εκλογικά προβλήματα. Ένα ακόμα σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η μεταβατική κυβέρνηση, είναι ότι η απαισιοδοξία που νιώθουν οι πολίτες για το αύριο όχι μόνο δεν έχει μετριαστεί αλλά αυξάνεται. Η απαισιοδοξία των πολιτών για το αύριο είναι κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη μιας και καθημερινά γίνονται μάρτυρες της όλο και αυξανόμενης ανεργίας, βλέπουν δεκάδες επιχειρήσεις να κατεβάζουν ρολά ενώ ταυτόχρονα περιμένουν με τρόμο τη νέα φοροεπιδρομή. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση κάθε φορά που βλέπει διαφαινόμενα ελλείμματα στον προϋπολογισμό ετοιμάζει νέους φόρους. Η παντελώς λάθος εκτίμηση των τροϊκανών για το ελληνικό δημόσιο χρέος φέρνουν κάθε φορά νέους φόρους και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Όμως ο κόσμος δεν μπορεί για κάθε κυβερνητική αποτυχία και ευρωπαϊκή ολιγωρία να πληρώνει συνέχεια το μάρμαρο.
Αν συνεχιστεί η κυβερνητική αποτυχία και η ευρωπαϊκή ολιγωρία, τότε δεν θα αργήσει η επιστροφή στη δραχμή. Το έχουμε επισημάνει εδώ και καιρό ότι ο κίνδυνος όχι μόνο δεν έχει φύγει αλλά όλο και πλησιάζει. Η παραμονή στο Ευρώ απαιτεί θυσίες αλλά πρέπει αυτές να κατανεμηθούν ισομερώς. Οφείλει η κυβέρνηση να προστατεύσει τα αδύναμα στρώματα και να τους κάνει με τις πολιτικές της να βρουν τη χαμένη αισιοδοξία τους. Το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει είναι κατά πόσο η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορεί να το πετύχει αυτό. Οι πρώτες ενδείξεις είναι αρνητικές. Όσο συνεχίζεται η ασυνεννοησία ανάμεσα στα συμμετέχοντα κόμματα, όσο οι φόροι πολλαπλασιάζονται και τέλος όσο παραμένουν οι πολίτες απαισιόδοξοι τίποτα θετικό δεν πρόκειται να συμβεί. Και βεβαίως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο λαός στις περασμένες εκλογές δεν ψήφισε ούτε τον κ. Παπαδήμο για Πρωθυπουργό, ούτε πρόκρινε με την ψήφο του μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Μιας και οι συνθήκες απαιτούν από όλους ωριμότητα, όλα τα κόμματα πρέπει ξεκάθαρα από τώρα να μιλήσουν για το σήμερα και το αύριο της χώρας και ακολούθως πρέπει ο κυρίαρχος λαός να εκφραστεί το συντομότερο δυνατόν στις κάλπες. Όσο παρατείνεται η τωρινή στασιμότητα, τόσο περισσότερο θα βαλτώνει η οποιαδήποτε ελπίδα της χώρας για φυγή προς τα εμπρός.