ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Όλα τα πρόσφατα πολιτικά δεδομένα, οι συνεχιζόμενες δημοσκοπήσεις αλλά και η απελπισία μαζί με την οργή που νιώθουν οι πολίτες, παγιώνουν ένα γεγονός που ψηθυρίζεται καιρό τώρα: η Μεταπολίτευση όπως όλοι την εννοούμε και την ξέρουμε , έχει τελειώσει. Ενδεικτικό του παραπάνω συμπεράσματος είναι ότι για πρώτη φορά διαγράφεται στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης η ιλλιγγιώδης πτώση του ΠΑΣΟΚ. Πτώση η οποία λειτουργεί ως ντόμινο και φαίνεται έτοιμη να κατεδαφίσει ένα σημαίνον γνώρισμα της Μεταπολίτευσης, τον δικομματισμό. Η ραγδαία πτώση του ΠΑΣΟΚ αφήνει τη ΝΔ μόνη της ως «ισχυρό πόλο» του κομματικού συστήματος, προς το παρόν τουλάχιστον. Η τελευταία όμως σε επίπεδο εκλογικής επιρροής, φαίνεται να είναι αδύναμη, καθώς παρόλο που η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε και οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ έπονται, εκείνη πεισματικά αρνείται να υπερβεί το όριο του 33% των προηγούμενων –καταστροφικών γι’ αυτή– εκλογών. Δεν μπορεί η ΝΔ να πείσει τους πολίτες και να τους δώσει όραμα, όμως βάσει δημοσκοπικών εκτιμήσεων σε πρώτη φάση, προσπαθεί μόνη της να σώσει ''το γόητρο του δικομματισμού''. Ένα ακόμα στοιχείο που συνηγορεί στο παραπάνω συμπέρασμα είναι ότι κανείς μέχρι πρότεινος δεν μπορούσε να σκεφτεί το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, πόσο μάλλον τη συμμετοχή ενός κόμματος της άκρας δεξιάς ως κυβερνητικού εταίρου. Αυτό πλέον είναι γεγονός και μάλιστα με Πρωθυπουργό 'διορισμένο' και όχι εκλογμένο από τους Έλληνες ψηφοφόρους. Γεγονός αδιανόητο για τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και όμως εδώ και κάποιους μήνες είναι πραγματικότητα και ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε θα γίνουν οι εκλογές για να εκφραστεί ο κυρίαρχος λαός.

Επιπροσθέτως, η πολιτική κυνικότητα πλέον έχει παγιωθεί και δηλώσεις υπουργών όπως του κ. Χρυσοχοϊδη ότι δεν είχε διαβάσει καν το Μνημόνιο προτού το υπερψηφίσει, φαίνονται ως ένα φυσιολογικό επακόλουθο. Αυτό αν μη τι άλλο δείχνει ότι μαζί με την επικείμενη πτώχευση της χώρας, έχει ήδη πτωχεύσει η πολιτική τάξη. Η Ελλάδα διανύει μια ιστορική φάση δυσχέρειας και πόνου, από την οποία είναι άγνωστο πότε, πώς και εαν θα βγει. Τα αίτια της πτώσης βρίσκονται στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, στην πολιτική ατομία που κυριάρχησε, στον άκρατο λαϊκισμό, ενώ βεβαίως δεν θα πρέπει να μην αναφέρουμε τις ευρωπαϊκές παθογένειες και τη διεθνή συγκυρία που έδειξε η οικονομική κρίση. Η πτωχευμένη πολιτική τάξη της χώρας αντί να μοχθήσει και να προσπαθήσει να ανατρέψει την κατάσταση παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις και αναμένει ένα θεόσταλτο θαύμα. Δεν διαπραγματεύεται καθόλου και ρίχνει όλα τα κατηγορώ στη Μέρκελ και στην Ευρώπη. Όχι πως δεν έχουν σημαντικό μέρος των ευθυνών οι τελευταίοι, αλλά αυτό δεν μπορεί εσαεί να λειτουργεί ως άλλοθι για την εσωτερική αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα. Η εγχώρια πολιτική ελίτ φαίνεται ανίκανη να υπερασπιστεί ζωτικά εθνικά συμφέροντα, δεν είναι ικανή να θέσει στοιχειωδώς κόκκινες γραμμές για ιστορικά διακυβεύματα. Η κόκκινη γράμμη μπαίνει μόνο κόντρα στη χρεοκοπία της χώρας αλλά ουδεμία κόκκινη γραμμή έχει μπει για τους πολίτες που πτωχεύουν και χρεοκοπούν καθημερινά από τις ασκούμενες πολιτικές.. Από τη χρεοκοπημένη πολιτική ελίτ λείπουν σε μεγάλο βαθμό η ικανότητα, η βούληση και η διορατικότητα. Το μόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι η εξουσία, ακόμα και αν θα μιλάμε για μια χρεοκοπημένη Ελλάδα της δραχμής. Τρανταχτό παράδειγμα ο κ. Σαμαράς ο οποίος περιμένει την πρωθυπουργία και δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το ποια Ελλάδα θα αναλάβει και πως θα καταφέρει να τη σώσει οικονομικά. Τα μέλη της χρεοκοπημένης πολιτικής τάξης, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό δεν πρέπει από εδώ και στο εξής να έχουν θέση στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Πρέπει να δοθεί ο απαραίτητος χώρος σε νέες δυνάμεις, ακόμα και εντός των υφιστάμενων κομμάτων εξουσίας. Ακόμα και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος δεν μπορεί να πιστεύει ότι η πτωχευμένη πολιτική ελίτι που μας οδήγησε σ' αυτό το σημείο μπορεί ως δια μαγείας να σώσει τη χώρα και να επαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη εκατομμυρίων συνανθρώπων μας. Μακάρι να μπορούσε να γίνει αυτό αλλά τα γεγονότα και η πραγματικότητα είναι αδιάψευστοι μάρτυρες και καθόλου ελπιδοφόροι για τη συνέχεια.

Όποτε και αν πραγματοποιηθούν οι εκλογές, οι ανατροπές αναμένονται πολύ μεγάλες. Σημασία πλέον για τους πολίτες δεν έχει ποιο κόμμα θα κυβερνήσει αλλά πως θα δουν να βελτιώνεται σταδιακά η καθημερινότητά και η ζωή τους. Το τέλος της Μεταπολίτευσης όπως την ξέραμε είναι γεγονός και αυτό αναπόφευκτα θα φέρει εκατέρωθεν πολλές απώλειες. Μέσα στην αβεβαιότητα που διαγράφεται, το πολιτικό σύστημα αν θέλει να έχει μέλλον θα πρέπει απαλλαγμένο από τα χρεοκοπημένα στελέχη του να βγει ξανά στην κοινωνία, να πει αλήθειες, να σταματήσει τον άκρατο λαϊκισμό, να χαράξει πολιτική και να δώσει ξανά όραμα και ελπίδα σε έναν λαό που το αξίζει και το έχει ανάγκη.