ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

Με την κρίση να μαίνεται αμείωτη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι όποια λύση και να δοθεί στο ελληνικό πρόβλημα, θα μας πάρει αρκετό καιρό να ανασάνουμε και να δούμε φως στο τούνελ. Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι ούτε μαγικές λύσεις μπορούμε να περιμένουμε, ούτε είναι εύκολο σε σύντομο διάστημα να ανακτήσουμε κάποια από τα χαμένα μας προνόμια. Πριν λίγες μέρες ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, και με αφορμή αυτό το γεγονός επιβάλλεται να ειπωθούν κάποιες αλήθειες οι οποίες οφείλουν να λειτουργήσουν ως οδηγός για την υπέρβαση που πρέπει να κάνει η νέα γενιά στην Ελλάδα του σήμερα. Η γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνοι οι άνθρωποι που καρπώθηκαν δικαίως ή αδίκως πολιτικά οφέλη από τη νικηφόρα μάχη κατά της Χούντας, μπορεί να αγωνίστηκε τότε, να είχε ένα όραμα για ένα δημοκρατικό μέλλον, αλλά απέτυχε μακροπρόθεσμα και αυτό φαίνεται σήμερα. Στην κατηγορία αυτή βεβαίως δεν ανήκουν οι αγνοί αγωνιστές που παραμερίστηκαν αργότερα και έμειναν, σε πολλές περιπτώσεις και ηθελημένα, εκτός του φανταχτερού προσκηνίου. Οι πολιτικοί που γεννήθηκαν από τη μήτρα του Πολυτεχνείου, σε μεγάλο ποσοστό, δεν φρόντισαν στο πέρας των ετών να ωριμάσουν πολιτικά, να δράσουν αποτελεσματικά και να προασπίσουν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. Και απέτυχαν γιατί επέμεναν να μένουν προσκολλημένοι στο αγωνιστικό παρελθόν τους και ξέχασαν να δώσουν μάχη για τη δημιουργία μιας φυσιολογικής χώρας, ενός ισχυρού κράτους, μιας ανεξάρτητης οικονομίας. Αντ’ αυτού, δημιούργησαν μια κοινωνία ωχαδελφιστική, έντονα ωφελιμιστική, η οποία για χρόνια δεν αντιδρούσε για τίποτα και ζούσε σε ένα πλασματικό κόσμο, της ψευτοευημερίας και του βολέματος. Σαφώς και για τη νοσηρή αυτή κατάσταση φταίει και ο κόσμος, όλοι εμείς που αργήσαμε να αντιληφθούμε τα μελλούμενα και τα εμφανή προβλήματα. Το ελληνικό πρόβλημα λοιπόν, είναι διαχρονικό και για την έκβασή του, ευθύνονται αρκετοί παράγοντες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά παγκόσμια και δεν πρέπει να είναι η εύκολη εξήγηση για την πορεία της χώρας. Για να επανέλθουμε στο σήμερα, παρών και μέλλον μπορεί να έχει η χώρα μόνο εάν ενεργοποιηθούν και δράσουν συλλογικά οι νέοι άνθρωποι. Σε ένα μεγάλο ποσοστό, η νέα γενιά είχε για χρόνια μάθει να ζει και αυτή σε μια κατάσταση ευημερίας, επηρεασμένη σαφώς και από τους γονείς, γεγονός που τις έκοψε όποιες αντιστάσεις ήταν διατεθειμένη να επιδείξει. Δεν έμαθε να αγωνίζεται για πολλά πράγματα, και κυρίως δεν έμαθε να σκέφτεται πολιτικά. Πολλοί νέοι μπορεί να ασχολήθηκαν με τα κόμματα και το συνδικαλισμό όμως αρκετοί το έκαναν για ωφελιμιστικά κέρδη και όχι επειδή ήταν ανήσυχοι ή είχαν κάτι να πουν για τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα. Σήμερα λοιπόν, επιβάλλεται η νέα γενιά, η οποία από πολλούς θεωρείται καμένη, να αναλάβει πρωτοβουλίες. Να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να περιμένει θέσφατες λύσεις από επίδοξους σωτήρες, παρά μόνο οφείλει να πιστέψει στον εαυτό της και να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της για τη δική της σωτηρία. Πέρα από παλαιοκομματικές αντιλήψεις, πρέπει να επιδιώξει τη σύνθεση, τον κοινό βηματισμό, να κάνει ο καθένας την προσωπική του επανάσταση και να επιτύχει την υπέρβαση. Δεν αρκούν μόνο οι συζητήσεις και η κριτική στα στενά όρια μιας παρέας νέων ανθρώπων. Πρέπει να γίνουν συλλογικές ζυμώσεις και η νέα γενιά να επιβάλλει τις ιδέες της τόσο στο δημόσιο διάλογο όσο και στην πολιτική. Η νοοτροπία έχει ήδη αλλάξει σε πολλούς νέους ανθρώπους, και κυρίως υπάρχει λογική εξέταση των πραγμάτων για τη διαμόρφωση μιας φυσιολογικής χώρας. Μια τέτοια διαδικασία βεβαίως δεν είναι πολύ εύκολη και απαιτεί χρόνο. Όμως αν δεν ξεκινήσει τώρα, η γενιά μας θα χάσει το στοίχημα, τόσο το προσωπικό της, όσο κυρίως για τη μεταλλαγή της χώρας.