ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Εν τέλει τα μέτρα ψηφίστηκαν και ακόμα η Ελλάδα δεν έχει πάρει την περιβόητη δόση των πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένει, με την κατάσταση να μοιάζει άλυτη, και την Κύπρο να είναι και αυτή ένα βήμα από την υπογραφή μνημονίου με τους ευρωπαίους εταίρους. Έχουμε ξαναπεί, πως μια λύση για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, ίσως και η μοναδική βιώσιμη, θα ήταν μια διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους. Μόνο έτσι, σε συνδυασμό με πολύ χαμηλά επιτόκια, θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Το ελληνικό πρόβλημα συνεχίζει να δείχνει τα τεράστια θεμελιακά ζητήματα που έχει η Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά μια κρίση που δεν έχει προηγούμενο και την απειλεί άμεσα με διάλυση. Μετά την ευφορία της δεκαετίας του ’80 , καθώς και της δεκαετίας του ’90, με την επιτυχή κατάληξη της πορείας προς την νομισματική ένωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα δείχνει να έχει χάσει το δυναμισμό και τον προσανατολισμό του. Με τη διεύρυνση, διευρύνθηκαν και τα ελλείμματα κάθε μορφής: Έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας και νομιμοποίησης, έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, έλλειμμα συνοχής, έλλειμμα κοινής στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις του σημερινού κόσμου. Με άλλα λόγια, μπροστά στη διεύρυνση και το κοινό νόμισμα, η Ευρώπη ξέχασε την αλληλεγγύη και ποτέ δεν έδρασε ως ενιαίος φορέας για την προάσπιση των συμφερόντων των ευρωπαίων πολιτών. Αν εξαρχής είχε θεσπιστεί κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, κοινό σύστημα φορολόγησης και αμοιβών, στιβαρή ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική και προάσπιση της εργασίας, τότε τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει αυτή την εφιαλτική τροπή. Βεβαίως αυτό θα συνεπαγόταν εκχώρηση μεγάλου μέρος των εθνικών αρμοδιοτήτων σε έναν πανίσχυρο υπερεθνικό θεσμό. Όμως, σήμερα, η εκχώρηση που έχει γίνει δεν είναι μεγαλύτερη; Ως χώρα έχουμε εκχωρήσει αρκετές αρμοδιότητες, έχουμε βάλει προς πώληση κάθε κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση, έχουμε διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, ο κόσμος είναι βυθισμένος στην κατήφεια, οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, η ανεργία και τα λουκέτα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και όλα αυτά μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε να παίρνουμε δανεικά. Η σημερινή οικονομική και κυρίως πολιτική κρίση που εκδηλώνεται στους κόλπους της Ε.Ε. είναι μια νέα φάση, μέσα από την οποία πολλά μπορούν να συμβούν. Η Ευρώπη που θέλουν οι πολίτες δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά δημοκρατική συλλογική οντότητα εθνών, λαών και κρατών. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση δεν πρόκειται να έχει μακρινή ιστορική διαδρομή. Μια Ευρώπη του κεφαλαίου και του τραπεζικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει προοπτική, αλλά μπορεί να επιφέρει και ιστορική ζημιά σε χώρες και λαούς. Η κ. Μέρκελ και τα κράτη που την υποστηρίζουν, θέλουν μια Γερμανική Ευρώπη με δημοκρατικό έλλειμμα, μια Ευρώπη του κεφαλαίου και των δυνάμεων της αγοράς με μοναδικό πεδίο ολοκλήρωσης εκείνο της οικονομίας χωρίς κοινωνική συνοχή και πολιτική νομιμοποίηση. Τέτοια Ευρώπη πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί. Είναι αναγκαία μια Ευρώπη με αξιακά προστάγματα εκείνα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της άμβλυνσης των ανισοτήτων και της κοινωνικής προόδου. Για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ανεξαιρέτως. Η κρίση που βιώνουμε, ενδεχομένως να δημιουργεί σε πολλούς συμπολίτες μας αρνητικά αισθήματα για την Ευρώπη. Όμως η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη, και όχι λιγότερη, Ευρώπη. Απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των αγορών εις βάρος κοινωνίας και πολιτικής, οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να αγωνιστούν για περισσότερο εκδημοκρατισμό, για ίσες ευκαιρίες και για καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όχι αυτοί τύπου Μέρκελ, οφείλουν να δράσουν για θεσμική εμβάθυνση, πραγματική οικονομική ενοποίηση και κοινή εξωτερική πολιτική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην έξοδο από αυτή. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και μόνο ευρωπαϊκά εργαλεία μπορούν να την επιλύσουν.